Από το εξώφυλλο σε προδιαθέτουν πως πρόκειται να ακούσεις έναν ελκυστικά "αφράτο" ήχο. Και πραγματικά ο ήχος τους είναι ένας ενορχηστρωτικός κροίσος, με ηχητικές ομοιάσεις προς Flaming Lips και Mercury Rev μεριά, ενώ τα χρώματα του εξωφύλλου ταιριάζουν με μία καλοκαιρινή άυρα που εκπέμπει η μουσική τους.
Το εναρκτήριο Start Here θυμίζει πιο underground ακούσματα, αλλά εξίσου εκλεκτικά όπως οι The American Analog Set, ενώ ο υπόλοιπος δίσκος κυλάει σε αργόσυρτους ρυθμούς και σαν σύνολο λειτουργεί σαν ένα ηρεμιστικό χάπι ως επί το πλείστον. Ξέρετε, αυτά με τις ταυτόχρονες αναζωογοννητικές ιδιότητες...
Στο πρώτο τους μεγάλο άλμπουμ μας δείχνουν, εκτός από τα προαναφερόμενα συγκροτήματα, πώς θα μπορούσαν να ακούγονται οι Radiohead αν έβαζαν λιγότερες δόσεις κλειστοφοβισμού στις συνθέσεις τους. Ξεχωρίζεις σχετικά γρήγορα συνθέσεις, όπως το My Funeral Party, αλλά και το Good Morning Providence. Μάλλον έπειτα από αρκετές ακροάσεις βρήκα τελικώς το τις πταίει και δεν με έχει ακόμα ξετρελάνει το συγκεκριμένο δισκάκι.
Η φωνή του 25χρονου Chris Simpson, μάλλον ταιριάζει περισσότερο στο είδος της μουσικής που έπαιζε με την προηγούμενη μπάντα του, τους Mineral - μία μπάντα που στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας έσπευσαν κάποιοι να την ανακυρήξουν σαν το next big thing της post-hardcore σκηνής της εποχής. Εδώ όμως λείπει η απαραίτητη γλυκύτητα στη φωνή που θα δώσει στις πλούσιες μελωδίες έναν πιο ταιριαστό σε αυτές χαρακτήρα.
Ο τρόπος ερμηνείας είναι επίπεδος και σε κουράζει μετά από 2-3 repeat. Κρίμα, γιατί σαν μουσική πρόταση, το Start Here είναι ιδανική για την έναρξη μίας καινούριας σταθερής σχέσης αγάπης με το συγκρότημα...
