Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής απέναντί σας, όταν οι White Stripes κυκλοφόρησαν το προηγούμενό τους άλμπουμ "White Blood Cells" και έσκασαν σαν μια νέα σούπερ νόβα του hype στα μούτρα μας, δεν μπορούσα να καταλάβω καθόλου τι ακριβώς το σπουδαίο υπάρχει γύρω από αυτό το συγκρότημα και όλος ο κόσμος θα έπρεπε να ασχοληθεί μαζί του. Αυτό που γινόταν εύκολα αντιληπτό ήταν φυσικά το γεγονός ότι σαν σχήμα μπορούσαν να πλασαριστούν παράλληλα και σαν ενδιαφέρον μηχάνημα παραγωγής μικρών, πιπεράτων -βλέπε κουτσομπολίστικων- ειδήσεων, μια παράμετρος που επιβάλλεται να υφίσταται στον ροκ μικρόκοσμο για να γεμίζουν οι σελίδες των Βρετανικών εντύπων (και γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;). Είναι ή δεν είναι αδέλφια ο Jack και η Meg White; Μήπως είναι τελικά αντρόγυνο (ορίστε και το πιστοποιητικό γάμου που ανακάλυψαν τα λαγωνικά μας στο Ντητρόιτ!).
Όλα αυτά βέβαια θα έπρεπε να ήταν τα τελευταία που μας απασχολούν, και ας τα αφήσουμε τελικά να παραμείνουν τέτοια. Το σίγουρο είναι ότι όταν εξερεύνησα περισσότερο τη δισκογραφία τους (είχαν ήδη ηχογραφήσει δύο ακόμη άλμπουμ, το φερώνυμό τους και το "De Stijl" για λογαριασμό της Sympathy For The Record Industry), ανακάλυψα ότι είχαν γράψει μερικά ακόμη καλύτερα κομμάτια, που πριμοδοτούνταν από τη μοναδική τους σύνθεση σαν συγκρότημα - κιθάρα, τύμπανα και φωνητικά. Πώς μια τόσο μινιμαλιστική σε άρθρωση μπάντα δεν ακουγόταν μονότονη και βαρετή;
Πολύ απλά, επειδή το όχημα των White Stripes κινείται με τη βοήθεια του λαδιού που λιπαίνει από καταβολής του είδους τη μηχανή του ροκ εν ρολ: πάθος, ένταση, φοβερές συνθέσεις, θόρυβος σε ίσες ποσότητες με ευφυείς μελωδικές εξάρσεις, σεβασμός στην παράδοση και τα μάτια καρφωμένα στο μέλλον. Ίσως να μην πρόκειται για το συγκρότημα που προβιβάζει την κεντρική ιδέα πίσω από το ροκ σε αχαρτογράφητες περιοχές, αλλά ας μην ξεχνάμε πως ανά πάσα στιγμή χρειαζόμαστε συγκροτήματα να μπολιάζουν το ημι-αιωνόβιο δέντρο του ροκ εν ρολ με το βακτήριο εκείνο που θα μολύνει και θα εθίσει νέους ακροατές στη σπουδαιότερη Δυτική μουσική. Ωραία και καλά όλα τα γκρουπ της αναβίωσης, όλες οι γκαράζ μπάντες και οι νέο-ψυχεδελιστές, μα πόσοι από αυτούς σου υπενθυμίζουν ότι ο αιώνας έχει αλλάξει και ότι το παρελθόν είναι μονάχα μια ανάμνηση του παρόντος;
Οι White Stripes δεν προσθέτουν κανένα απολύτως καινούργιο συστατικό στο γνωστό μείγμα της ροκ μουσικής, ηχούν όμως φρέσκοι και σημερινοί. Ξέρουν να σε χτυπούν στο κεντρικό νεύρο των αισθήσεών σου και σε πλημμυρίζουν με ηλεκτρισμό και αδρεναλίνη. Και παρότι δεν έχουν αλλάξει στο ελάχιστο το στυλ και την ηχητική τους άποψη, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε πιθανόν για το καλύτερό τους άλμπουμ (ο ίδιος ο Jack White διαφωνεί, θεωρώντας ως κορυφαίο τους το ντεμπούτο τους. Ότι πεις εσύ, αφεντικό!).
Ηχογραφημένο όπως όλα τα προηγούμενά τους σε μικρό και αναλογικής τεχνολογίας στούντιο και μέσα σε 10 μόλις ημέρες (εκεί που θα μπορούσαν να ξοδέψουν ένα βουνό λεφτά σε υψηλής τεχνολογίας στούντιο, χάνοντας έτσι όμως την ουσία της Τέχνης τους), το "Elephant" ηχεί αρκούντως "βρώμικο", αβίαστα τραχύ και εν γένει, σαν το δίσκο που αποζητάς κάποιες φορές για να "χτυπηθείς" στο δωμάτιό σου ή να σου πάρει τα αυτιά και τα μυαλά σ' ένα ροκ στέκι (δεν λέμε σε μια συναυλία, γιατί μπαίνουμε σε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται!). Πρόκειται για το δίσκο που, όπως ένα άλμπουμ των Stooges ή των Clash, σου ανανεώνει το ενδιαφέρον για το ροκ και σε διαβεβαιώνει ότι υπάρχουν και μέρες που αυτό το τελευταίο αισθάνεται πραγματικά υπέροχα.
Μπόλικα είναι τα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε σαν πειστήρια για το αληθές όλων των παραπάνω. Το πρώτο σινγκλ "Seven Nation Army" είναι ήδη ύμνος για τη φετινή χρονιά, κι αν το ριφ του σας φαίνεται γοητευτικό, περιμένετε μέχρι να ακούσετε παρακάτω. Το "Black Math" είναι κλασικό και πρωτόλειο σαν τις κιθάρες που κρατάει ο Jack White, ενώ το "There's No Home For You" σου κόβει την ανάσα με τις αυξομειώσεις στις ταχύτητές του και τη μελωδία του. Ακολουθεί μια εκπληκτική διασκευή στο "I Don't Know What To Do With Myself", σύνθεση των Burt Bacharach και Hal David που έκανε γνωστή η Dusty Springfield, με τρομακτική ορμή στην ερμηνεία που της δίνει μια διαφορετική, πολύ ταιριαστή ομολογουμένως οπτική.
Ακολουθούν μύριες εκπλήξεις, το "In The Cold, Cold Night" με την Meg στα φωνητικά, το απλά απίστευτο blues rock του "Ball And Biscuit", το '60ς πανκ του "Hypnotize", το παιχνιδιάρικο "Well It's True That We Love One Another" με τη συμμετοχή της Holly Golightly κοκ. Κομμάτια όλα τους ενός δίσκου καλοφτιαγμένου, αγνού και σπουδαίου, που σίγουρα θα λάμψει στις πρώτες θέσεις με τα καλύτερα της τρέχουσας χρονιάς.
Εν τω μεταξύ, εσείς αφήστε τον να λάμψει μέσα στις διψασμένες για καθαρόαιμες ηλεκτρικές εκκενώσεις καρδιές σας. Και ποιος ξέρει, όταν θα τελειώσει αυτή η δεκαετία, ίσως να την θυμόμαστε για δίσκους σαν κι αυτόν!
