Δυνατές κιθάρες, με δυνατές μελωδίες και κυρίως δυνατά ρεφραίν, το ντεμπούτο άλμπουμ των Hoggboy άργησε να πέσει στα χέρια μας, αλλά τελικώς ισχύει η λαϊκή ρήση "κάλλιο αργά παρά ποτέ". Άξιζε αυτή η αναμονή, γιατί το cdάκι τους μας αποκάλυψε ένα όνομα που έχει όλα τα φόντα να γίνει το επόμενο next big thing. Εξηγούμαστε πιο κάτω για το τι ακριβώς εννοούμε, μιας και η συγκεκριμένη φράση δεν πρέπει να σας λέει και πολλά, αφού δεν είναι και τόσο σπάνιο φαινόμενο πια να την ακούτε για ένα πρωτοεμφανιζόμενο ταλαντούχο συγκρότημα.
Συνδυάζουν άψογα την δυναμική των Libertines και των Hives, με μία πιο ποπ χροιά που είναι διάχυτη στα πολύ καλά φωνητικά του Hogg, αλλά και στις διάσπαρτες φωτεινές μελωδίες των κιθαρών τους.
Οι κριτικές που έχουν λάβει από τον Βρετανικό τύπο είναι κάτι παραπάνω από καλές και έχουν ήδη παίξει μαζί με ονόματα όπως οι Strokes και οι White Stripes…
Αν το management τους κάνει τις σωστές κινήσεις, άνετα θα μπορέσουν να φτάσουν την δημοτικότητα και την απήχηση των δύο τελευταίων. Έχουν τα κατάλληλα τραγούδια, είναι ωραία παιδιά και φυσικά έχουν και τις απαραίτητες ατάκες για ένα -είμαι και πολύ- cool profile. Ξέρετε, από αυτό που χρειάζεται για να σε προσέξει ο πολύς κόσμος και κυρίως οι βρετανικές μουσικές φυλλάδες...
Το πρώτο single So Young τους έφερε γρήγορα στα χείλια αρκετών ανθρώπων στα μουσικά media και τους έβγαλε γρήγορα έξω από τα στενά όρια του Sheffield, από όπου και κατάγονται. Όμως, δεν είναι το μοναδικό κομμάτι που μένει σε κάποιον έπειτα από 1-2 ακροάσεις του δίσκου.
Μας δίνουν τον δυναμίτη Left & Right, το βγαλμένο θαρρείς από την θρυλική rock n roll αθηναϊκή σκηνή των αρχών των nineties Upside Down, αλλά και το (λέγε με και την πιο straight-εμπορική στιγμή που δεν μας έδωσαν ποτέ τους οι Pavement) Don't Get Lost.
Για να δούμε όμως τα πράγματα από μία πιο αντικειμενική οπτική γωνία, τα δυνατά ρεφραίν τους είναι μεν το μεγάλο τους ατού, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχουν σχηματοποιήσει τις συνθέσεις τους ίσως ταυτόχρονα να αποτελεί και έναν λόγο να σε κουράσουν πιο γρήγορα. Με εξαιρέσεις τα κομμάτια που αναφέραμε, σχεδόν το σύνολο του υπόλοιπου δίσκου εύκολα σε παρασέρνει αρχικά, αλλά έπειτα από μερικές ακροάσεις επέρχεται μία σχετική κόπωση, ακριβώς λόγω αυτού ακριβώς του πανομοιότυπου των ηχητικών τους προτάσεων και της λογικής τους πάνω στην δόμηση ενός τραγουδιού.
Πάντως για να μην φανούμε άδικοι, σαν ντεμπούτο άλμπουμ, το or 8? (τι εννοεί άραγε ο ποιητής με τούτο τον τίτλο;) μας παρουσιάζει μία μπάντα που έχει όλα τα φόντα να κερδίσει πολλούς φανς και τον υπογράφοντα μαζί, επειδή ακριβώς γράφει μερικά σπουδαία τραγούδια. Απλά στο μέλλον ελπίζουμε σε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ τους να υπάρχουν ακόμα περισσότερα... (Γιατί καλά τα singles, αλλά τα άλμπουμς τα αγαπάμε ακόμα περισσότερο!)
Μέχρι τότε χαϊδεύουμε τα αυτάκια μας με τις κορυφαίες στιγμές του ντεμπούτου τους.
