Υποθέτω ότι όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας έχουμε ακούσει ένα τραγούδι ή ένα δίσκο των King Crimson. Προσωπικά, έχοντας έρθει σε επαφή με το έργο τους εξ απαλών ονύχων δηλώνω θαυμαστής τους κατέχοντας όλη τη δισκογραφία της καλύτερης κι αντιπροσωπευτικότερης περιόδου του γκρουπ, από το 1969 μέχρι το 1974.
Τι να πρωτοδιαλεξει κανείς από τα 5 αυτά χρόνια; Tο ντεμπούτο τους, "In The Court Of The Crimson King", που ισορροπούσε μαεστρικα ανάμεσα σε νέες ηλεκτρονικές φόρμες και στον κλασικό λυρισμό συμφωνικών μελωδιών (και περιείχε και το "Epitaph", σήμα κατατεθέν όλων σχεδόν των σχολικών πάρτυ, μετά τις 10, όταν "θέλαμε να χτυπήσουμε κανα γκομενάκι και η περίσταση σήκωνε μπλουζ"). Το "δεύτερο μουσικό τους χτύπημα", μόλις 6 μήνες μετά, με τίτλο "In The Wake Of Poseidon", με στιγμές ηλεκτρονικής έξαρσης, ανορθόδοξο και πιο απαιτητικό ήχο, αλλά ταυτόχρονα πιο ατμοσφαιρικό κι ουσιαστικά το άλμπουμ το οποίο κατά τον Brian Eno έθεσε τις βάσεις για αυτό που σήμερα ονομάζεται "σύγχρονο ambient"; Το "Lizard" του 1970, όπου ο Robert Fripp άφησε τις τζαζιστικες του εμμονές να βγουν στην επιφάνεια συνθέτοντας κομμάτια που ούτε ο πιο ξεσελωμένος φαν της μπάντας μπορούσε να διανοηθεί ότι θα έγραφαν, κομμάτια με σαξόφωνα, τσέμπαλα, κόρνα, κλαρινέτα, όμποε και τρομπόνια και θαμμένα βαθιά στα έγκατα του αυτοσχεδιασμού; Το θεϊκό "Larks Tongues In Aspic" (τι τίτλος, ε;), ένα έργο τόσο μπροστά από την εποχή του που κανείς δεν περίμενε και που έκανε ακόμη και μέλη άλλων γκρουπ, όπως οι Yes και οι Van Der Graaf Generator να δηλώσουν δημόσια ότι θα ήθελαν να το είχαν γράψει εκείνοι; Ακούστε τη μπαλάντα "Book Of Saturday" με συνοδεία βιολιού ή το φινάλε του "Larks Tongues In Aspic Part 2" και θα καταλάβετε τι εννοώ... Ή μήπως τον καλύτερο επίλογο για μια ένδοξη πενταετία, το "Red", ένα συμπαγές άλμπουμ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, εμπορικά δυνατό, κιθαριστικα ακόμη δυνατότερο, οργανικά ακόμη πιο σύνθετο και μελωδικά ακόμη πιο μεγαλοπρεπές (επί τη ευκαιρία, σας ευχαριστώ Κύριε Αρχισυντακτα για την αφορμή που μου δώσατε να ξεσκονίσω και να ξανακούσω με την ίδια ευχαρίστηση όλα τα παραπάνω βινυλια που είχαν τουλάχιστον 2 χρόνια να δούνε την βελόνα του πικ απ πάνω τους)...
Το ξεκαθαρίζω λοιπόν από την αρχή: οι King Crimson του νέου άλμπουμ τους The Power to Believe δεν έχουν καμία σχέση με τους King Crimson της περιόδου 1969-74. Είναι βέβαια το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, καλύτερο σίγουρα από το προηγούμενο ConstruKction of Light (2000) και εφάμιλλο με το THRAK (1995) και με αρκετές νέες ηχητικές κοινοτοπίες να περιέχονται σε αυτό (frippertonics τις ονομάζουν οι φαν του γκρουπ).
Η ομώνυμη σουίτα που ανοίγει το δίσκο θυμίζει σε πολλά (όχι όμως και στις μελωδικές γραμμές δυστυχώς..) το "Larks' Tongues in Aspic" , κυρίως στον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένο μουσικά. Η 21st century schizoid band [Adrian Belew (guitar/vocals), Robert Fripp (guitar), Trey Gunn (Warr guitar/Warr fretless guitar), and Pat Mastelotto (percussion)] φαίνεται ότι έχει δέσει μεταξύ της για τα καλά, ενώ σημαντική είναι κι η συμβολή του μηχανικού ήχου με το παρωνύμιο Machine, γνωστού από τις δουλείες του με post-grunge και industrial συγκροτήματα όπως οι Pitchshifter και οι White Zombie, ιδιαίτερα στις πιο "απαιτητικές" στιγμές του άλμπουμ, "Level Five" και "The Facts of Life: Intro".
Το κομμάτι που πραγματικά ξεχωρίζει βέβαια είναι το "Eyes Wide Open" και το μοναδικό μου παράπονο είναι η ύπαρξη κάποιων εκτενών -και περιττών- instrumentals όπως τα "Elektrik" και "Dangerous Curves", που εν έτει 2003 φαντάζουν -και είναι!- ψιλορετρο και κειμηλιακα δείγματα ενός είδους που εδώ και αρκετά χρόνια έχει αποδημήσει εις Μουσικόν Κυριον.
Αν ο στόχος του Κ.κ. Fripp και των υπoλοιπων είναι να δομήσουν και να αποδομησουν τον ήχο τους με τέτοιο τρόπο ώστε να έρθουν σε επαφή με το νέο ακροατήριο των 20-25 ετών, υιοθετώντας ένα νέο και τολμηρότερο μελωδικό άλλοθι, πιστεύω ότι ο στόχος εκπληρώθηκε εν μέρει... Γιατί ακόμη και οι παλιότεροι φαν τους, όπως ο γράφων, όσο κι αν τους εκτιμά βαθύτατα, ξέρει καλά ότι δίσκοι της περιόδου 1969-74 δεν πρόκειται να επαναληφθούν. Και, μεταξύ μας, αυτό νομίζω ότι το ξέρει κι ο ίδιος ο Fripp...
