Tα reunions αποτελούν ίσως μία από τις πιο ατυχώς ελκυστικές ιδέες του ροκ και είναι ελάχιστες οι φορές που απλώς δεν τροφοδοτούν το λεγόμενο nostalgia market. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με τη νέα, τέταρτη στο σύνολο, δουλειά των Bangles, δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία με τίτλο "Everything" και παρότι δύσκολο μπορούμε να την αποκλείσουμε από το πλαίσιο που αναφέραμε, δεν μπορούμε να μην τους αναγνωρίσουμε την αρτιότητα αυτής της δουλειάς και το κέφι με το οποίο τη δημιούργησαν.
Από τις garage κιθάρες που διασχίζουν τη διασκευή του "Tear Off Your Own Head", του Costello και το από τα 60s λες βγαλμένο "Stealing Rosemary", που θα μπορούσε να είχε τραγουδηθεί από τους The Mamas & Papas ή τους πρώιμους Simon and Garfunkel, ως το -κομμένο και ραμμένο για- χιτάκι "Something That You Said" και τη νέα έκδοση του κομματιού της Debbi Peterson, "Ask Me No Questions" (το είχε κυκλοφορήσει το 1994 με την μπάντα της τότε, τους καλούς Kindred Spirit), τα πράγματα είναι άψογα. Τέσσερα κομμάτια που ανοίγουν δυνατά το άλμπουμ, για να ακολουθήσουν κάποια πιο διεκπαιρεωτικά, ένα που ορκίζεσαι ότι έχεις ξανακούσει και τους βγήκε μετά από συνεχείς ακροάσεις των πρώιμων Beatles και μια συμπαθητική μπαλλάντα με τα έγχορδά της, το γνώριμο ρεφρέν της, με τα όλα της δηλαδή.
Με λίγα λόγια, το άλμπουμ ξεκινά συναρπαστικά, ίσως και για τα ίδια τα standards της μπάντας, περνά από τις αρχικές επιρροές τους (τις 60s αρμονίες, το καλιφορνέζικο feeling και το garage rock), με μερικά πολύ αξιόλογα δείγματα του τι μπορούν να βγάλουν από αυτές και κάπου στα μισά ο ενθουσιασμός χάνεται κι από εκείνους, κι από εμάς, χωρίς όμως -ευτυχώς- να φτάνουν να κουράζουν.
Κάποιες, όμως, ταιριαστές pop country αναφορές, μερικές όμορφες κιθαριστικές μελωδίες που μας θυμίζουν περισσότερο την τελευταία, πιο ποπ περίοδό τους και ένα-δύο super πιασάρικα κομμάτια με την αύρα των Byrds, κρατούν τελικά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος κι εξασφαλίζουν ότι τελικά η επιστροφή τους, αν και δεν σφύζει από ιδέες (παρά τον πιο ομαδικό της χαρακτήρα), θα έχει τελικά καλή τύχη στο βασανισμένο από άφθονη σαβούρα mainstream pop/rock βασίλειο.
