Οι Placebo αποτελούσαν μια ιδιάζουσα περίπτωση για τα χρονικά της ποπ όταν πρωτοεμφανίστηκαν στη δισκογραφία με το παρθενικό τους άλμπουμ, κι από μια άποψη, μια τέτοια συνεχίζουν να αποτελούν μέχρι τις ημέρες μας.
Η μοναδική διαφορά είναι ότι τότε, πίσω στα 1996, είχαμε πάθει πλάκα με τον εκρηκτικό αυθορμητισμό του "Come Home", την αυθεντική ενδοσκόπηση του "Teenage Angst", τον αμφισβητούμενο σεξουαλισμό του "Nancy Boy", τον ακράτητο ενθουσιασμό του "36 Degrees" και πάει λέγοντας. Αντίθετα σήμερα, δεν υπάρχει, και μάλλον λογικά, κανένα στοιχείο έκπληξης στη μουσική και τη γενικότερη εικόνα του τρίο.
Με τα δύο επιπλέον άλμπουμ που μεσολάβησαν, το "Without You I'm Nothing" και το "Black Market Music", μας χάρισαν κι άλλες συγκινήσεις, και ουκ ολίγες εδώ που τα λέμε. Σταδιακά βέβαια, τα πράγματα ακολουθούσαν μια φθίνουσα πορεία, που δεν αλλάζει διεύθυνση με το άλμπουμ αυτό, το οποίο θα μπορούσαμε άνετα να χαρακτηρίσουμε σαν το λιγότερο περιπετειώδες, το λιγότερο ψαγμένο, το λιγότερο ενδιαφέρον εν τέλει. Δεν υπάρχει τίποτε εδώ μέσα που να σας κάνει να γυρίσετε το κεφάλι, ο Brian Molko αρκείται μονάχα στο γράψιμο κάποιων κομματιών που δεν θα είναι δύσκολο να αγαπηθούν από τους πολυάριθμους οπαδούς του, αλλά ως εκεί.
Το καλύτερο κομμάτι που θα μπορούσε να υπάρχει εδώ μέσα θα ήταν η περυσινή του συνεργασία με τους Alpine Stars, το έξοχο "Carbon Kid". Κατά τα φαινόμενα, δεν αποτέλεσε καμία πρόκληση αυτή του η περιφερειακή μουσική περιπέτεια και προτίμησε να κινηθεί εκεί που γνωρίζει κι αυτός και οι οπαδοί του καλύτερα. Οι συνθέσεις ακολουθούν όλα τα στάνταρ (ή θα ήταν καλύτερα να λέγαμε όλα τα κλισέ;) που έχουμε μάθει να αγαπάμε και προέρχονται από την πένα του, αλλά κάπου έχουν αρχίσει και γίνονται βαρετά και το deja vu αφόρητο. Τελικά, πόσα άλμπουμ μπορείς να γράψεις βαδίζοντας επάνω στα ίδια χνάρια;
Βέβαια, ο μπαγάσας σχεδόν πάντα έχει κάποιους άσους στο μανίκι του, μα κι αυτοί έχουν αρχίσει και γίνονται όλο και περισσότερο δυσεύρετοι. Το πρώτο σινγκλ του δίσκου για παράδειγμα, το "The Bitter End", είναι ένας πρώτης τάξης ροκ ύμνος, απ' αυτούς που μας έχει δώσει με τα τσουβάλια ο Molko, δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν πολλά άλλα ανάλογου διαμετρήματος κομμάτια στο υπόλοιπο άλμπουμ. Το "Bulletproof Cupid" που το ανοίγει είναι η ιδανική εισαγωγή για μια ηρωική, γεμάτη δυνατές, heavy metal κιθάρες συνέχεια, τα πράγματα στη συνέχεια πάντως γίνονται προοδευτικά όλο και πιο ήπια, για να καταλήξουμε στο "Centrefolds" που ηχεί λες και μας έρχεται από μια μεταθανάτια διάσταση.
Ενδιάμεσα η κοινοτυπία στήνει τρελό γλέντι, με τις αναφορές σε παλιότερες επιτυχίες τους να γίνονται ολοένα και συχνότερες: στο "This Picture" θα θυμηθείτε με νοσταλγία το "Every You Every Me" ενώ με το "Special Needs" θα διαπιστώσετε ότι το "Hang On To Your IQ" δεν είναι και τόσο μακρινή ανάμνηση. Και να μην αρχίσουμε για τους επαναλαμβανόμενους φωνητικούς μανιερισμούς του Molko…
Την παραγωγή έχει επιμεληθεί αυτή τη φορά ο Jim Abbiss (με συνεργασίες στο ενεργητικό του με τους Music, τους UNKLE και τον DJ Shadow), το οποίο σημαίνει προσεγμένος ήχος σε υλικό που εντυπωσιάζει με την εκνευριστική ομοιομορφία του και την έλλειψη ιδεών του (ακόμη και στο γεμάτο υποσχέσεις ρόκερ "Second Sight", ακούμε τον Molko να λέει "Third Verse Same As The First", που είναι ασφαλώς κλεμμένο από τους Violent Femmes!). Δεν σου κρατάμε κακία ρε Brian, απλά να ξέρεις ότι είχαμε περάσει καλά όσο είχε διαρκέσει η σχέση μας, θέλουμε όμως να καταλάβεις ότι κάπου εδώ πρέπει να χωρίσουμε τους δρόμους μας επειδή, ξέρεις, πως να στο πω, δεν έχεις αλλάξει καθόλου!
