Αυτός είναι ο διάδοχος του ‘The optimist lp’, της πρώτης δηλαδή ακουστικής folk-pop απόπειρας αυτού του λονδρέζικου ντούετο, η οποία παραμένει ένα ζωτικό ντεμπούτο, με αρκετές όμως αδυναμίες. Οι Turin Brakes πάντως δείχνουν ότι δεν ήρθαν απλώς για να δηλώσουν το παρών σε μια σκηνή/χώρα που απλώς τους έχει ανάγκη και δεν κρύβουν τη φιλοδοξία τους να γίνουν οι φετινοί Coldplay. Γι' αυτό και στη δεύτερη αυτή δουλειά τους φώναξαν τον Tony Hoffer (που έχει δουλέψει με Air, Beck και Supergrass) με σκοπό να κάνει πιο πολυστρωματικό και επικό τον ήχο τους, χωρίς να χάσουν την επαφή με το μέσο ακροατή και χωρίς να απομακρυνθούν και πολύ από την απλότητα που χαρακτηρίζει τις accessible μελωδίες τους.
Πραγματικά, ακούγοντας την δεύτερη εκδοχή τους στην New Acoustic μανία των Βρετανών διαπιστώνει κανείς ότι όλο το βάρος έχει δοθεί στην παραγωγή. Οι μελαγχολικοί ηχητικοί τοίχοι των Radiohead και οι Μπακλεϊσμοί του Olly Knights, ακόμη κι όταν πατούν σε ανάλαφρες φωνητικές αρμονίες, ζεστές ακουστικές κιθάρες και φιλικό πιάνο, στην προσπάθειά τους να γίνουν πιο γεμάτοι, μοιάζουν να έχουν βαρύνει. Κάτι, βέβαια, που δεν αποδεικνύεται κακό στις περισσότερες περιπτώσεις, ειδικά όταν το συνθετικό και στιχουργικό ταλέντο τους τους προδίδει ελαφρώς. Έτσι η κοιλιά κάπου στα μισά δεν είναι και τόσο εμφανής, είτε με τις προσθήκες που κάνουν την σκοτεινή ατμόσφαιρα πιο spaced-out, είτε με τα προαναφερθέντα στρώματα που της δίνουν μια ευφορική χαραμάδα, μέσα στο πεσσιμιστικό της υπόβαθρο.
Αν ξεπεράσουμε όλο το hype με το οποίο τους περιβάλλει μέρος του βρετανικού Τύπου και τις προσδοκίες που αναπτύσει γι' αυτό το, οπωσδήποτε, ταλαντούχο duo, το σίγουρο είναι ότι θα απολαύσουμε μελωδίες σπάνιας ομορφιάς, όπως το "Pain Killer" που θα ζήλευε η παρέα των Travis, το επίσης ραδιοφωνικό, γλυκόπικρο, upbeat "Average Man" ("Have another drink my son, enjoy another cigarette, because it's time you realised you're just an average man"), το "Self Help", το "Long Distance" και το κρυμμένο κομμάτι στο τέλος του δίσκου, δίπλα σε ημι-τελείς ασκήσεις ή σε κομμάτια που θυμίζουν υπερβολικά κάτι (τα πρώτα δευτερόλεπτα του 'Stone Thrown' π.χ. μας δίνουν την εντύπωση ότι θα ακούσουμε το ..."Knocking on heaven's door").
Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα απόλυτα αξιοπρεπές, ευάκουστο, αλλά άνισο, παράλληλα, άλμπουμ, το οποίο όμως έχει την τύχη να διαθέτει μερικά μικρά διαμαντάκια γνήσιας βρετανικής ποπ τραγουδοποιίας με ρευστή, μελαγχολική μελωδική φραστική, αναπόφευκτα ριζωμένη στους ήχους που αγάπησαν και οι Coldplay στο πρώτο τους album, οι Starsailor, αλλά και οι Travis. Η τρίτη τους προσπάθεια θα είναι πιθανότατα και η πιο καθοριστική, όταν βεβαίως βρουν και το δικό τους στίγμα που θα τους κάνει μια μεγάλη μπάντα και καλλιτεχνικά, πέραν της αναγνώρισης από ένα ευρύ ακροατήριο που ούτως ή άλλως θα απολαύσουν με το "Ether Song" και τα 4 "βαρβάτα" singles που περιέχει. Προσεγγίστε φυσικά, με βάση το γούστο και τις απαιτήσεις σας από ένα μουσικό έργο, έχοντας όμως στο μυαλό τα προαναφερθέντα.
