Αυτό το cd είναι το προϊόν ενός σχήματος που δημιουργήθηκε κατόπιν της συνεργασίας του Jim O' Rourke με τους Wilco, τους καρπούς της οποίας γευτήκαμε πέρυσι με το εκπληκτικό άλμπουμ των τελευταίων "Yankee Hotel Foxtrot". Η διαφορετική ματιά επάνω στην κλασική americana που αποτελούσε το άλμπουμ αυτό, προχωράει ένα βήμα παραπέρα με το παρόν εγχείρημα, ένα δίσκο με έξι κομμάτια διάρκειας 40 περίπου λεπτά.
Εδώ, ο O' Rourke πλαισιώνεται από δύο μέλη μόνο των Wilco, τον Jeff Tweedy και τον Glenn Kotche και τα αποτελέσματα είναι εξίσου αναπάντεχα μ' αυτά της προηγούμενης από κοινού δημιουργίας τους. Μοναδικά μελωδικά σχήματα παιγμένα με έναν τρόπο που φανερώνει επικοδομητική αντιπαράθεση ιδεών, απαρτίζουν ένα άλμπουμ τόσο γλυκό στα αυτιά και ταυτόχρονα τόσο περιπετειώδες, ώστε να αναρωτιέσαι γιατί να πρέπει να τελειώνει τόσο γρήγορα (ευτυχώς, οι πληροφορίες λένε ότι το τρίο δουλεύει ήδη επάνω στο επόμενο άλμπουμ).
Με το project αυτό, και οι δύο πλευρές φανερώνουν μια πλευρά του καλλιτεχνικού τους εαυτού που πολλές φορές παραμένει κρυμμένη: τα δύο μέλη των Wilco αφήνουν τους εαυτούς τους ελεύθερους να περιπλανηθούν ανέμελα σε ηχητικά πεδία που η αυστηρή κάποτε περιχαράκωση των ορίων της ευρύτερης κάντρι αισθητικής δεν επιτρέπει, έχοντας ως αποτέλεσμα τα κομμάτια να ξεφεύγουν από κανόνες και να καλπάζουν εκεί που τα οδηγεί το ένστικτό τους. Από την άλλη, ο Jim O' Rourke έχει στιγματιστεί σαν ένας αθεράπευτος θιασώτης του avant garde, ενώ οι λυρικές του ευαισθησίες είναι προφανείς, γεγονός που απέδειξε κυρίως με το επίσης σπουδαίο δικό του περυσινό άλμπουμ "Insignificance" (όπου και πάλι συμμετείχαν οι δύο του νέοι φίλοι).
Έτσι στο εναρκτήριο "Laminated Cat", η απλή στη σύλληψη μελωδία αφήνεται να ταξιδέψει με κιθάρες που θέλουν να καταστήσουν σαφή το ατίθασο του χαρακτήρα τους χωρίς να χρειαστεί να καταντήσουν γελοιωδώς θορυβώδεις, ενώ στο "Elegant Transaction" στο μυαλό μας έρχονται οι ημέρες του O' Rourke με τους Gastr Del Sol, με χειμαρρώδη τύμπανα αλλά τόσο χαλαρωτική διάθεση, για την οποία υπεύθυνο είναι ένα μπάντζο και ένα ονειρικό πληκτροφόρο. Το αξιοσημείωτο δε είναι ότι επειδή τα κομμάτια διαρκούν αρκετά, γύρω στα 7 λεπτά το καθένα, έχουν το προνόμιο να μπορούν να αναπτυχθούν και να σκορπίσουν στη συνέχεια προς κάθε κατεύθυνση χωρίς να πρέπει να τηρήσουν κάποιο χρονοδιάγραμμα υγιειούς φόρμας.
Το πράγμα κυλάει έτσι, με εκπλήξεις σε κάθε στροφή και απολαύσεις κάθε δευτερόλεπτο. Είναι τόσο καλό όσο κάθε δουλειά των πλευρών που συμμετέχουν και κάτι παραπάνω.
ΥΓ. Αλήθεια, το υπονοούμενο του ονόματος με τον Εωσφόρο (Lucifer), τι να σημαίνει άραγε; Μήπως είναι φόρος τιμής στην ταινία "Angel Heart", που είχε παρόμοιες ανησυχίες;
