Να ένας δίσκος για όσους βρίσκουν την jazz αρτηριοσκληρωτική, αποστειρωμένη και εντέλει βαρετή. Η Ninja Tune άλλωστε μας έχει συνηθίσει με τις κυκλοφορίες τις σε μια πιο σύγχρονη, προσαρμοσμένη στις νέες μουσικές τάσεις, μορφή της jazz και η τελευταία της ανακάλυψη ακούει στο όνομα Jaga Jazzist. Το δεκαμελές (!!!) αυτό Νορβηγικό group είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του A Lining Room Hush στη χώρα του ήδη από το 2001, αλλά η τωρινή -πιο major- κυκλοφορία του από την Ninja είναι που προσέλκυσε περισσότερα βλέμματα πάνω τους.
Για την σκανδιναβική σκηνή και τις εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει τα είχαμε πει και στην παρουσίαση της συλλογής Neither NorWay πριν από μερικούς μήνες. Εδώ τα πράγματα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα από τις πληροφορίες για την σύνθεση και μόνο της εν λόγω κολεκτίβας, η οποία κατά τα φαινόμενα περιλαμβάνει τόσο jazz αυτοσχεδιαστές όσο και μουσικούς της electronica/post rock περιοχής (Kim Hiorthoy's group, Bobby Hughes Experience, Bugges Wesseltoft, Motorpsycho, Big Bang, Euroboys, Jazzkammer, Biosphere, Supersilent, Alog and Lasse Marhaug) .
Χωρίς σαφές μουσικό στίγμα, οι Jaga Jazzist διαθέτουν έναν περιπετειώδη πλουραλισμό τόσο στα οργανικά μέρη (με μεγάλη γκάμα πνευστών όσο και εγχόρδων) όσο και στης ηλεκτρονικές προσθήκες, οι οποίες άλλοτε έχουν τη μορφή διακριτικών clicks&cuts και άλλοτε πιο δυνατών breakbeats. Αν προσπαθούσαμε να βρούμε κάποιους παραλληλισμούς το πρώτο όνομα που μας έρχεται στο μυαλό είναι οι Red Snapper η ακόμα πολύ πιθανόν να συγκαταλέγαμε τους Tortoise και τη σκηνή του Σικάγο, όπως και εκπροσώπους από το παρελθόν της Jazz, σαν τον Mingus και τον Hancock και γιατί όχι από την σύγχρονη electronica, σαν τον Squarepusher.
Πάλι όμως θα στερούσαμε κάτι από την πολυμορφία της μουσικής των Jaga, όπως τα κινηματογραφικά περάσματα ή τα ambient διαλείμματα... μάλλον θα έπρεπε να προσθέσουμε στις αναφορές τον σπουδαίο Zappa. Αν από την άλλη σας έρχονται στο μυαλό κάποιες τυπικές jazz-chill out κυκλοφορίες, να πούμε ότι οι Jaga Jazzist ξεφεύγουν και από αυτήν την παγίδα, μια και ο γενικά χαλαρός ρυθμός διακόπτεται συχνά με εμβόλιμα breaks και θεματικές εναλλαγές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Lithuania το οποίο είναι και το μόνο track που ξεπερνάει σε διάρκεια το 8λεπτο, αλλά στην ουσία είναι σαν να αποτελείται από τρία διαφορετικά κομμάτια.
Ή ακόμα το Airbourne το οποίο θα εξελισσόταν σε ένα πληκτικό lounge κομμάτι αν περίπου στη μέση δεν μεταλλασσόταν ολοκληρωτικά με τη διαδοχική προσθήκη παιχνιδιάρικου μπάσου, σόλο σαξόφωνου και εμβόλιμων εγχόρδων. Πραγματικά θαυμάσιο! Τέλος στα extra συναντάμε και το video clip του Animal Chin, το οποίο αποτελείται από ένα καταπληκτικό κολάζ ανθρώπων και ζώων που δένει άψογα με τη μουσική και δίνει μια ευχάριστη πινελιά στο cd.
Η παγκοσμιοποίηση στη μουσική, αντίθετα με την οικονομία, έχει να προσφέρει μόνο καλά σε όλους μας. Αφήστε που με δίσκους σαν και αυτόν το ράφι με την νέα (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) jazz δείχνει όλο και πιο πλήρες.
