Στο γαλλικό βιβλίο που περιέχει ιδιαίτερα κεφάλαια για τους Daft Punk και Air, οι Cassius έχουν τη δική τους σελίδα. Το ντεμπούτο τους αποτέλεσε μία από τις αγαπημένες μας δουλειές για το 1999 και δεν ήταν δυνατόν να μην περιμένουμε με ανυπομονησία τη δεύτερη τους.
Το "Au Reve" δεν είναι το σκληρό και κοφτερό όσο το "1999", κινείται στο τρίπτυχο House/electro/funk με κάποιες ξέμπαρκες metal σολιές σε εισαγωγές, αλλά έχοντας τις περισσότερες φορές στο μυαλό το dancefloor ενός mainstream club. Οι Philippe Zdar και Boombass, έχουν ανοίξει τη γκάμα των ήχων και φτιάχνουν πλέον πιο 'κανονικά' τραγούδια, με σαφώς πιο ζεστό και οργανικό ήχο. Το album λοιπόν είναι catchy, είναι αγαπήσιμο από όλους, μα δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι έχει ψυχή και μεράκι.
Και συν τοις άλλοις έχει ένα super πρώτο μισό: Με το καταπληκτικό soulful disco/house anthem "Under Influence", την σύμπραξη του hip-hop με τις πρώτες μέρες του house (ή μήπως disco;) στο "Thrilla", με τον Ghostface Killah στο rapping, τις Chic κιθάρες του dance hit "The Sound of Violence", που θα ήθελε πολύ να είχε κυκλοφορήσει ο Jay Kay με την παρέα του, το βγαλμένο από τα 80s "I'm a woman", που ανοίγει με rock κιθάρες και γίνεται ένα vocal house με την Jocelyn Brown (μια αγαπημένη φωνή από την εποχή του "Somebody Else's Guy" και του "Push Push in the Bush" ως αυτή του "Always There" των Incognito) να δίνει ένα σίγουρο hit, αν και λίγο ρουτινιάρικο. Aλλά κυρίως με το "Till We Got U and Me", ίσως το house track της χρονιάς (και δεν κρύβουμε ότι μας ξετρελαίνει το piano-house του, που μας θυμίζει άλλες εποχές), με τα φωνητικά του Leroy Burgess όπως και στο "Under Influence".
Από εκεί και πέρα, πέρα από το ψυχεδελικό dowtempo "Nothing", τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ για τους Cassius, αφού κάποιες πιο προχωρημένες electro, ambient και dowtempo ασκήσεις δεν τους "βγαίνουν". Προσθέστε και μια ελαφράς εμπνεύσεως αναβίωση των Kraftwerk στο "Telephone Love" και έχετε τους λόγους για τους οποίους το "Au Reve" δεν χαρακτηρίζεται ως το απόλυτο dance album της χρονιάς. Από την άλλη, λαμβάνοντας υπόψη και την τακτική του χώρου, πότε ήταν η τελευταία φορά που μαζεύτηκαν τόσα πολλά ήδη ή εν δυνάμει dance anthems, σε ένα και μόνο album; Για το χώρο, λοιπόν, είναι ό,τι καλύτερο έχουμε να προτείνουμε...
