Αναλογίζομαι για ποιο λόγο οι Σκωτσέζοι Idlewild έχουν εξελιχθεί σε μία από τις πιο συμπαθείς μου Βρετανικές κιθαριστικές μπάντες, στα όρια του να κερδίσουν τα μέχρι στιγμής albums τους μία θέση στα πιο χαμηλά ράφια της cd-θήκης μου, δίπλα στα all-time αγαπημένα μου και πιο συχνά τοποθετημένα στο στερεοφωνικό μου. Ίσως είναι η τόσο χαρακτηριστική και προσεγμένη φωνή (μήπως και sexy, κορίτσια;) του Roddy Woomble, ίσως είναι τα εμπνευσμένα και κολλητικά μελωδικά ή punky riffs του Rod Jones.
Την ύστατη στιγμή όμως ακούγοντας back2back τα “Hope Is Important”, “100 Broken Windows” και αυτό το πρόσφατο “The Remote Part” κατανοώ ότι στην πραγματικότητα είναι αυτή η μονίμως γνώριμη μυρωδιά του νεανικού ιδρώτα καθώς κυλάει σαν ποτάμι πάνω στα πουκάμικα και στα t-shirts των τεσσάρων αφηνιασμένων μουσικών όταν εκτελούν ζωντανά ή στο studio τις ηχητικές βόμβες του μοντέρνου underground αλλά και όταν στο comedown φορτίζονται συναισθηματικά με αυτά τα μελωδικά radio friendly στιγμιότυπα.
Και τότε το ερώτημα γεννάτε... πόσο κακό είναι για μία μπάντα που θέλει να κυριεύσει την απανταχού indieland να είναι radio friendly; Καθόλου! Μα τι ανόητη ερώτηση! Απαντάω, και ξαναρωτώ... Είμαστε σίγουροι γι’αυτό;
Θα μου πείτε βέβαια, πού βρίσκω το μεμπτό, όταν μία ταλαντούχα μπάντα μπορεί μέσα σε μόλις 38 λεπτά να αξιοποιεί στο μέγιστο δυνατό την συγκεκριμένη στιγμή όλα της τα όπλα, προσφέροντας προς ακρόαση διαδοχικά από την έναρξη, ένα “You Held The World In Your Arm” με την «born for daytime radio» αισθητική και ένα “A Modern Way Of Letting Go”, ένα δίλεπτο ειλικρινέστατα απίθανο δυναμίτη.
Οι φίλοι μας οι Άγγλοι που λατρεύουν τις ταμπέλες έχουν προλάβει να κατοχυρώσουν στους Idlewild το (γελoίο) genre του intelli-rock, ειδικά τώρα που κατ’αυτούς φαντάζουν πιο ώριμοι από ποτέ, προσθέτοντας ακόμα πιο μελωδικές στιγμές, βιολιά, και μαντολίνα, (λες και αυτό είναι το κριτήριο για την καλλιτεχνική ωρίμανση).
Πείτε με ανώριμο λοιπόν, αλλά όλα αυτά, με ξενίζουν, και βγάζω την κίτρινη κάρτα λίγο πριν τις καθυστερήσεις προς μεγάλη αγανάκτηση για διαφορετικούς λόγους και των δύο αντιπάλων οπαδών . Προτιμώ τον in your face τσαμπουκά του υπερηχητικού σε απογείωση “(Ι am) What I Am Not” από κάθε προσπάθεια να κατακτήσουν το κοινό του drive-time προγράμματος του BBC Radio 1 με στιγμές έντονου χασμουρήματος και άνευρης κοινοτυπίας με συνθέσεις σαν αυτές των “Live In A Hiding Place” και “Tell Me Ten Words”.
Όσο για το “American English”; Το γεγονός ότι έφτασε στο top-10 των βρετανικών charts, ίσως και να σημαίνει περισσότερα από όσα μπορώ να εκφράσω με λέξεις... Σνομπισμός; Μα όχι! Απλά, πειράζει που μου την «σπάει» όταν μία μπάντα με απίστευτο ταλέντο, αποπροσανατολίζεται κάποιες στιγμές καλλιτεχνικά, ρίχνοντας λάγνες ματιές προς την εμπορική επιτυχία και την ευχαρίστηση της δισκογραφικής εταιρίας;
