Δύσκολοι καιροί για πρώην Britpop stars… Όχι ακριβώς να τους λυπάσαι, αλλά απλά σε κάνει να σκέφτεσαι μερικές φορές για την ματαιότητα και το εφήμερο της επιτυχίας. Ο Mathiew Priest των Dodgy για παράδειγμα βολοδέρνει μεταξύ μουσικού και κηπουρού μπας και τα βγάλει πέρα οικονομικά. Από την άλλη ο ηγέτης κάποτε των Boo Radleys, Martin Carr, χωρίς να γνωρίζω τι δηλώνει στην Αυτού Μεγαλειότητά της και στον Gordon Brown, τουλάχιστον φαίνεται πολύ πιο χαρούμενος και καλλιτεχνικά ευχαριστημένος μέσα από τις δουλειές του με το νέο προσωπικό του όχημα που ακούει στο Brave Captain.
Πολυγραφότατος, φέτος παρουσιάζει ακόμα ένα album, το τρίτο του, κολλημένος και ίσως και σχιζοφρενικά χωρισμένος ανάμεσα στην μελωδική Britpop και στην εκλεκτική electronica. Σαν τον παρανοϊκό θείο των Super Furry Animals, o Martin Carr προσπαθεί, αλλά κάπου μένει από καύσιμα...
Αν και καταφέρνει και περνάει με άνεση από ύμνους στην δισκογραφική του εταιρία (“The Sound Of Wichita”), σε τραχείς drum’n’bass δρόμους (“Dive”) και από εκεί σε παραδοσιακά Βοο Radleys πνευστά (“This Weight That You Have Found”) σε σκοτεινές beat pop στιγμές (“Down Between”) αλλά και σε αρκετά glitch περάσματα, ο Carr μοιάζει περισσότερο με το παιδί που παίζει με διάφορα αντικείμενα των γονιών του, συναρπαστικά και ενδιαφέροντα μεν, αδύνατο να τα κατανοήσει και να τα χρησιμοποιήσει κατάλληλα δε.
Σίγουρα πάντως, ανεξάρτητα από την τελειότητα του αποτελέσματος, ο Martin Carr ως Brave Captain, κερδίζει σημεία για το χιούμορ, την καλή του διάθεση και την ειλικρίνεια των καλών του προθέσεων σε αυτήν την homemade δισκογραφική προσπάθεια.
