Οι Σουηδοί Edson σχηματίστηκαν από τον Pelle Carlberg το καλοκαίρι του 1998, και πήραν το όνομα τους από τον μεγάλο Edson Arantes do Nascimento, τον γνωστό μας Pele. Τι Pele, τι Pelle -όπως λέμε τι Benetton, τι Beneton!
Aπό project ενός, σιγά σιγά η μπάντα έγινε δουλειά περισσότερων και έτσι πλέον ο Pelle τραγουδά, ο Filip Carvell παίζει ακουστική, ηλεκτρική κιθάρα και τραγουδά, η Helena Soderman χρωματίζει τον ήχο τους με φλάουτο, μελόντικα, glockenspiel, φυσαρμόνικα, Wurlitzer κ.α. όργανα, συμμετέχοντας και στα φωνητικά, ο Marten Josjo παίζει ηλεκτρική κιθάρα, ο Mats Deltin παίζει μπάσο και ο Ulf Lundberg βρίσκεται στα drums. Το ντεμπούτο album του εξαμελούς, πλέον, σχήματος με τίτλο "Unwind with edson", κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2001 (δυστυχώς, δεν το έχω ακούσει), ενώ το Δεκέμβριο της χρονιάς που πέρασε ηχογράφησαν το δεύτερο album τους, μέσα σε δέκα εντατικές μέρες.
Από την ακρόαση του νέου τους album γίνεται όλο και πιο ισχυρή η πεποίθηση ότι η Volvo και η Absolut Vodka ωχριούν ως εξαγώγιμα προϊοντα μπροστά στον πλούτο της pop που μας έρχεται σωρηδόν από αυτή τη χώρα. Και δη της ανεξάρτητης σκηνής. Σε κάποιο site διάβαζα μία ενδιαφέρουσα εξήγηση: Τα δημόσια μουσικά σχολεία είναι ανοιχτά για όλους από το 1950, και ο κόσμος ενθαρρύνεται να μάθει, ενώ ως κουλτούρα έχει ανοιχτές τις κεραίες της στη διεθνή κοινότητα. Ειδικά η ποπ μουσική φαίνεται ότι είναι στο πετσί της, μάλιστα υπό ένα πρίσμα του οποίου η φύση έχει να κάνει με το ψυχρό, μελαγχολικό κλίμα της. Μια γλυκόπικρη χαρά διακρίνει κανείς, σε διαφορετικές αναλογίες, σε πολλά από τα σχήματα που ξεπηδούν, ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Παρουσιάσαμε κάποιους εκπροσώπους της, τους Acid House Kings και τους Starlet, που μαζί με άλλες μπάντες, τους Poprace, τους Club 8, έχουν καταφέρει να στρέψουν τα βλέμματα πολλών προς αυτή τη χώρα. Αν και εκ πρώτης όψεως, υπάρχουν αρκετά να τους χωρίζουν στον ήχο, διαπιστώνει κανείς σιγά σιγά ότι ταυτόχρονα τους ενώνουν πολλά κοινά, που βρίσκουμε -για να επικεντρωθούμε και στην κυκλοφορία που εξετάζουμε- και στους Edson. Το χαμόγελο είναι διακριτικό, οι αλα-Nick Drake ευαισθησίες αρκετές, η μελαγχολία ολοφάνερη, σ'αυτούς μάλιστα περισσότερο από όλες τις άλλες μπάντες.
Όπως οι Acid House Kings είναι η συντροφιά του καλοκαιριού, οι Edson ανήκουν στο χειμώνα. Οι μελωδίες τους κινούνται επίσης σε διαφορετικά στυλ: Υπάρχει η ελαφρότητα των Belle & Sebastian, αλλά και η μελαγχολία των Coldplay. Θα τους ακούγαμε μαζί με τους Beautiful South ευχαρίστως. Αν τα γούστα σας περιλαμβάνουν την τρέλα για τις αέρινες, μινιμαλιστικές, έγχρωμες, βρετανικές folk pop μελωδίες των B&S και των Beautiful South, θα συνιστούσαμε να τους ακούσετε οπωσδήποτε. Τρεις χαρακτηριστικές στιγμές των διαφορετικών συνισταμένων του album -για να πάρετε μια μικρή ιδέα- είναι τα "22-22", "T.G.I.F." και "Swallow the Bitter Bill".
Δεν πρόκειται να κολλήσουν στο cd player σας, αλλά σε κάποιες, μελαγχολικές, μοναχικές στιγμές θα είναι κάτι παραπάνω από ένας καλός σύντροφος και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα σας 'ρίξουν'.
