Όταν ο αγαπητός Κος εκδότης του e-zine που απολαμβάνετε, παρέδωσε στην αφεντιά μου το promo cd της νέας δουλειάς των αγαπημένων του Low για να το περιποιηθώ αναλόγως, το έκανε με μία τέτοια διστακτικότητα, σαν να μου «εμπιστευόταν» το αγαπημένο του παιδί, όταν με το καλό το αποκτήσει, για να το πάρω μαζί μου σε ένα ταξίδι στο κέντρο της Γης. Μην διστάζετε φίλτατε, θα σας το προσέχω...
Μα είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι θα σας ξεπετάξω το review του “Trust” ύστερα από μόνο 5-10 «πεταχτές» ακροάσεις; For Low’s sake, για ποιόν με περάσετε; Είναι άλλωστε γνωστό σε όλους (πολύ σχετικό δυστυχώς αυτό το «σε όλους», δεν νομίζετε;) ότι όλες οι κυκλοφορίες των αγαπημένων Μορμόνων από το Duluth της Minnesota αρέσκονται να μην μας φανερώνουν τόσο εύκολα τα μυστικά τους, ενώ ταυτόχρονα επιδοκιμάζουν τις τελετουργικές μοναχικές ακροάσεις.
Θέλετε τους λόγους για τους οποίους δείχνουμε την εμπιστοσύνη μας εδώ στο Avopolis στους Low; Διαβάστε το άρθρο του συντρόφου Καραφωτιά καλύτερα για να περάσουμε επιτέλους στο «ζουμί» του πρόσφατου πονήματος της μπάντας...
Με τον γνωστό και φυσικά μη εξαιρεταίο Tchad Blake να κάθετε αναπαυτικά στην καρέκλα του παραγωγού, σαν τον προπονητή των Minnesota Timberwolves όταν αυτή αγωνίζεται ενάντια σε μία ομάδα basket που αποτελείται αποκλειστικά από νάνους, αφήνοντας τους πρωταγωνιστές να μιλήσουν στο γήπεδο, και στην περίπτωσή μας στο studio, παρακολουθούμε τους Low να κάνουν το μεγάλο πείραμα: να ανεβάσουν ταχύτητα στο Lowmobile!
O εστέτ μινιμαλισμός της σιωπηλής μελωδίας για τον οποίο αγαπήσαμε τους Low, με το “Trust” μεταλλάσσεται σε ένα γοτθικό κράμα πρωτόγονου δράματος και εκκλησιαστικής τελετής, με τα στοιχιωμένα κρουστά να πενθούν το προς ταφή σώμα του εκάστοτε Σωτήρα, ενώ χορωδίες αγγέλων ιδανικά μας τιμούνμε την παρουσία τραγουδώντας την θαμπωτική τους ευλογία. “(That’s How You Sing) Amazing Grace” και ένα από τα διαμάντια των Low μας καλωσορίζει με την απόκοσμη και συνάμα οικεία και πάντα εντυπωσιακή φωνή του Alan Sparhawk.
Το “Canada” είναι το πιο unlow κομμάτι που έχετε ακούσει, με το bassline του Sally να κοντράρει στα ίσια τις post fuzzy κιθάρες του Sparhawk και τα επίμονα κρουστά της Parker θυμίζουν την άγρια πολεμική φυλή όταν μπαίνει το δαιμόνιο μέσα της και ετοιμάζεται να κατασπαράξει τα κουφάρια των εχθρών της, κλαίγοντας ταυτόχρονα για τους συντρόφους που πρόκειται να χάσει.
Από αυτό το σημείο, έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο του “Shots and Ladders” που κλείνει το album, οι Low μοιάζουν με μία μυστηριώδη παρέα αρμονικών οδοιπόρων, άλλωτε μοναχικών και σκοτεινών που επιζητούν την λύτρωση μέσα από την κάθαρση, και άλλωτε με έτοιμους να μας κλείσουν το μάτι πονηρά χαμογελώντας, όντας εν πλήρη χαρούμενη, (ίσως και ειρωνική;) pop διαύγεια, συνοδευόμενοι ανέλπιστα από έναν βετεράνο soft rocker τον Gerry Beckley των ξεχασμένων America στο “La la la Song”.
Ένας ακόμα εξαιρετικός δίσκος των Low λοιπόν; Όχι ακριβώς... Ίσως είναι λίγο τολμηρό να το ισχυριστούμε, αφού ενώ διαφαίνεται καθαρά η διαφορετική προσέγγιση των Low ετούτη τη φορά ακόμα και στην πνευματικότητα (“I Am The Lamb”) , η οποία πάντα τους χαρακτήριζε, για να μην μιλήσουμε για τα μουσικά μοτίβα, οι απαιτητικοί ακροατές της μπάντας, και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι και στο Avopolis, υποστηρίζουν ότι μπορεί το "Trust" να ξεκινάει και να ολοκληρώνεται αριστουργηματικά, όμως κάπου στη μέση, εκει στα tracks 5 - 9, κάνει μία «κοιλιά», ίσα με αυτή του Homer Simpson (άσχετο και λίγο υπερβολικό, το παραδέχομαι).
Η αλήθεια βρίσκεται, κατά τη γνώμη του υπογράφοντα, κάπου ανάμεσα. Όμως, κάτι μου λέει ότι αν οι Low αποφασίσουν να βάλουν ακόμα μία μεγαλύτερη ταχύτητα στο Lowmobile τους με το επόμενο album τους, θα παραμιλάμε...
