Μια μπάντα που ανήκει (μαζί με τους κομψοτέχνες Acid House Kings και τους Club 8), σε μία συμπαθέστατη μουσική κολλεκτίβα που εδρεύει στο Malmo της Σουηδίας και η οποία μας τροφοδοτεί με όμορφα ποπ δημιουργήματα.
O Jonas Farm είναι ο frontman της μπάντας και φαίνεται ότι έχει λιώσει και τα b-sides του Morrissey. Αν κρίνω από τους στίχους του, δεν φαίνεται να το αρνείται, κι αυτό είναι προς τιμήν του. Στο ομώνυμο μάλιστα τραγουδά: "have you ever read The serpent / have you ever sung along / to the lines of Hand in glove / as if they were your own?", και προφανώς αναφέρεται στο πασίγνωστο single των Smiths. Και η ερμηνεία του πολλές φορές φτάνει να βρίσκεται σε αγαστή σύμπνοια με αυτήν του προαναφερόμενου, μόνο που του λείπει και το χρώμα (παίζει στα 256 χρώματα, κι ο Morrissey στα 16.7 εκ.) και το εύρος (ειδικά στις ψηλές νότες είναι αναπόφευκτα τα φάλτσα) και η προφορά βέβαια.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους Starlet αγαπητούς; Μήπως είναι η ποιητική υπεροχή; Οχι ιδιαίτερα, αν και συγκινησιακά τοπία διαφαίνονται που και που από τους στίχους που μιλούν για απώλειες, σκηνές τραγωδίας, μέρη που αποπνέουν θλίψη, αλλά και γλυκόπικρα συναισθήματα. Ο ήλιος όμως δεν λείπει, ίσως είναι και το γεγονός ότι έχουν μάθε να βλέπουν τον ήλιο πίσω από κάθε σύννεφο, κι αυτό φροντίζουν να το περάσουν και εδώ. Οι εμπειρίες ψυχικής απώλειας που βιώνουν είναι μάλλον αρχές... Πάντως θλίψη και ομορφιά συνδέονται και στιχουργικά και ηχητικά και αυτό που κρατά κανείς είναι μια αέρινη, όσο και πικρή απογευματινή συντροφιά.
Οι συνθέσεις δεν βρίσκονται όλες στο ίδιο επίπεδο, υπάρχουν όμως κομμάτια, που όσο και να θυμίζουν πράγματα που έχεις ξανακούσει, σε συνεπαίρνουν -από τις φορές που αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο και ξεχνάς τα υπόλοιπα. Εδώ λοιπόν εντοπίζεται και η μαγκιά των Starlet: Στην ικανότητα να συνθέτουν απλούστατες, μα άκρως πιασάρικες μελωδίες, οι οποίες εντυπώνονται απευθείας.
Ειδικά θα σταθώ στο ομότιτλο, μια ιστορία μιας αποτυχημένες σχέσης που αρχίζει με ένα κιθαριστικό μέρος παρμένο λες από το "Runaway" του Del Shannon και συνεχίζει ακάθεκτο σε ένα κολλητικό ρυθμό. Προσθέτοντας ένα πανέμορφο κιθαριστικό μέρος και μια συνοδεία από τρομπέτα (που πάντα προσθέτει αυτό το δραματικό τόνο), έφτασαν στο αποτέλεσμα αυτό. Απλά και ωραία. Σαν να λέμε Tindersticks με τον Johnny Marr στην κιθάρα.
Το ίδιο (για τα περί κιθάρας δηλαδή) μπορούμε να πούμε και για το "Not Alone", (λες και είναι βγαλμένο από το "The World Won't Listen"), αλλά και για το αέρινο "Sunshine", με τις χαρακτηριστικές φωνητικές αρμονίες. Και το "And How It Breaks" δεν είναι άσχημο, όπως και το ξεκίνημα του album με το δυνατό "Malmo". Τα υπόλοιπα, χωρίς να υστερούν αρκετά, δεν φτάνουν την ομορφιά, ειδικά των τριών πρώτων.
Απλή μουσικούλα, γεμάτη καμπανωτές κιθάρες, απαλά φωνητικά, έγχορδα, τρομπέτες και άφθονο ρομαντισμό, γι'αυτούς που θυμούνται με νοσταλγία την pop των 80s, αλλά και αρέσκονται στα δημιουργήματα των Belle & Sebastian και των Trembling Blue Stars. Μην στέκεστε πάντως στο βαθμό -αν πάρετε απόφαση ότι και τα άνισα album έχουν θέση στη δισκοθήκη σας, δώστε του μια ευκαιρία.
