To καινούργιο album των Departure Lounge ξεκινά με το “Straight Line to the Kerb”, ένα καταπληκτικό κομμάτι που θα πρέπει να κάνει πολύ κόσμο να ζηλεύει για την αιθέρια υφή του και την άψογη χρήση των τρομπετών στα μέσα του τραγουδιού. Το συγκεκριμένο τραγούδι μυρίζει καλοκαίρι, και ακούγοντας το για πρώτη φορά, νιώθεις ότι ακούς ένα δίσκο ξεχωριστό και αρκετά πάνω του μετρίου. Δυστυχώς οι πόθοι μας δεν επιβεβαιώνονται πάντοτε και η χρήση του “Straight….” στην αρχή, μάλλον άλλο σκοπό έχει. Κοντολογίς, η συνέχεια δεν ανταμοίβει όπως φαίνεται να υπόσχεται η έναρξη.
To κύριο χαρακτηριστικό του Too Late to Die Young, είναι η συνεργασία της μπάντας με το Γάλλο Kid Loco. Ο μουσικός και dj, καταρχήν κάνει παραγωγή στο δίσκο αλλά δε μένει μόνο εκεί. Συμμετέχει στα όργανα, διευθύνει και mix-άρει. Το άγγιγμα του διακρίνεται από χιλιόμετρα. Διαστημικές λούπες, παράξενα samples και lounge αποχρώσεις σε ένα δίσκο που διατρέχει διάφορα genres ανάμεσα στην alternative pop, το lounge, το acid-rock (το King-Kong Frown ακούγεται σαν να βγήκε από το Screamadelica) και άλλα. Ο Κid Loco όμως δεν είναι ο μόνος καλεσμένος στο δίσκο. Ο Simon Raymonde, πρώην Cocteau Twin, παίρνει την wah-wah ηλεκτρική κιθάρα του και καθιστά το “Alone Again And” ένα ειδυλλιακό άσμα για ατελείωτες παραλίες. Ο Robyn Hitchcock (πρώην συνεργάτης και μέντορας του βασικού μέλους των Departure Lounge, Τim Keegan στους Egyptians) αναλαμβάνει δύο κιθάρες και μία φυσαρμόνικα στα “Alone Again And” και “Coke & Flakes”. Τέλος η Lisa O’Neil (Sing-Sing) προσφέρει τα φωνητικά της στα “Animals on my mind” και “Over the side”. Aντιλαμβάνεστε ότι ο κόσμος είναι πολύς. Παρόλ’αυτά, ο Kid Loco παραμένει ο βασικός πρωταγωνιστής (ναι, επισκιάζει και την μπάντα) στο ηχητικό περίβλημα και αυτό το γεγονός είναι που διαφοροποιεί το συγκεκριμένο album από τις προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος.
Η γενική αίσθηση που αποπνέει το Too Late to Die Young είναι η βολικότητα και η ζεστασιά κάποιου οικείου συναισθήματος. Ακούγεται πολύ ευχάριστα ανά πάσα στιγμή αλλά δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ένα εξαιρετικό και διαχρονικό album. Όχι ότι το επιζητά ή το έχει ανάγκη (αλίμονο αν κάθε καλλιτέχνης επιζητούσε να μείνει στην ιστορία με κάθε δίσκο που βγάζει) αλλά είναι αδύνατο να μην προσέξουμε την ικανότητα της μπάντας στο να γράφει τραγούδια. Για παράδειγμα, το Σπεκτορικό “I love you” είναι ικανότατη επιλογή για ένα από τα ποπ τραγούδια της χρονιάς, ενώ στην αντίθετη πλευρά, το “Tubular Belgians in my Goldfield” (εξαιρετικός τίτλος παρεμπιπτόντως) είναι αρκετά σκοτεινό, γεμάτο ηλεκτρονικά παραισθησιογόνα και άκρως κατευναστικό. Το “Tubular…” διαδέχεται το αρκετά uptempo “Be Good to yourself”, το οποίο κρύβει στα backround του βραχνιασμένες τρομπέτες οι οποίες προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα.
Mε απλά λόγια, το Too Late to Die Young είναι ένα αρκετά καλό album. Έχει ένα φανταστικό τραγούδι και αρκετά καλά υπόλοιπα. Προσωπικά δυσκολεύομαι πλέον να το ακούσω δύο μήνες μετά, αλλά δεν το απορρίπτω σε καμία περίπτωση.
