Η χαρά του fan των Mudhoney χωρίς αμφιβολία. Μεγάλα κιθαριστικά riffs, στέρεες ρυθμικές βάσεις, αέρινα πλήκτρα όπου παρεμβάλλονται, κιθαριστικά σόλο και μια υπόγεια, αλλά άκρως εύστοχη αίσθηση του humour (έκδηλη στα "Take it Like a Man", "Baby Can you Dig the Light" και "Where the Flavor Is") καθιστούν το "Since We've Become Translucent" μια πολύ καλή επιστροφή (και μία φυσική, στην Sub Pop).
Στο "Baby, Can You Dig the Light" μάλιστα περνούν σε αφιλόξενα χωράφια, ιδιαίτερα επιτυχημένα. King Crimson, ψυχεδελικές rock αναφορές, freeform jazz, συνιστούν την (μοναδική ίσως ηχητική) έκπληξη του album.
Σε τρεις στιγμές όμως αποδεικνύουν ότι όσο και να προσπαθούν οι "νέοι" που βρήκαν φωλιά στο garage-rock hype, ο ...παλιός είναι αλλιώς. Στα καλύτερά τους, όπως στα "Inside Job", "Take It Like A Man" και "Where The Flavour Is", οι Mudhoney δεν παίζονται. Δεν είναι όμως πάντα όλα ρόδινα στο "Since We've Become Translucent"...
Οι δεσμοί τους με τους Stooges και τους MC5 είναι ακμαίοι, τα στοιχεία από ψυχεδέλεια, blues, punk, garage rock -και γενικά η back to basics άποψη- επιχειρούν να κάνουν γνωστό τον ήχο τους στην επόμενη γενιά...
Το κουαρτέτο από το Seattle πάντως μας δίνει τρεις-τέσσερις καλές αφορμές για έκκριση αδρεναλίνης και παίζει αυτό που γνωρίζει καλά. Όμορφα και αυθεντικά, χωρίς πολλές εκπλήξεις.
