Ιδού λοιπόν το πολυσυζητημένο τρίτο άλμπουμ της Beth Orton, για το οποίο έχει γίνει αρκετός ντόρος, λόγω των συνεργασιών που συναντάμε σε αυτό. Κορυφαία ονόματα της μουσικής παραγωγής των τελευταίων χρόνων, όπως οι Ryan Adams, Chemical Brothers, Ben Watt, Emmylou Harris, Johnny Marr και William Orbit συμβάλλουν ώστε αυτό το ομοιόμορφο λυρικό τελικό αποτέλεσμα να μην κουράζει έπειτα από κάποιες ακροάσεις. Βάζοντας την προσωπική του πινελιά ο καθένας -αν και δεν είναι πάντα εμφανές ποιος κάνει τι, αν δεν ξέρεις από πριν- δίνουν ένα ξεχωριστό χαρακτήρα στο κάθε κομμάτι.
Αργές ατμοσφαιρικές συνθέσεις, πλούσιες ενορχηστρωτικά και με προσεγμένη παραγωγή, οι δέκα ιστορίες του Daybreaker είναι τέλεια συνοδευτικά soundtracks χαλάρωσης, ειδικά για τόσο περίεργες ημέρες, όπου η ζέστη μας γυροφέρνει ακόμα (και δεν υπάρχει και διάθεση για διάβασμα)!
Δεν είναι δίσκος που σου αφήνει κάποια ξεχωριστή μελωδία στα χείλη, αλλά κυλάει όμορφα και αβίαστα, χωρίς να κουράζει, όπως αναφέραμε και παραπάνω. Ίσως, τώρα που το ξανασκέφτομαι το "Ted's Waltz" να είναι τελικά η αγαπημένη μου στιγμή από το Daybreaker. Με τα κιθαριστικά εφέ και τη φωνητική μελαγχολία που το διαπερνά, σίγουρα είναι διαφορετικό σε σχέση με τα υπόλοιπα, όχι μόνο ρυθμικά, αλλά και πιο λιτό ενορχηστρωτικά. Και σε συνδυασμό με την ελαφρώς μεγαλύτερη έμφαση στην φωνή της, που "σπάει" με υπέροχο τρόπο, μάλλον κάνει τον Ted πανευτυχή για την αφιέρωση.
Υπέροχο και το moody "This One's Gonna Bruise" που γράφει ο Ryan Adams, μια εύθραυστη μπαλλάντα με γλυκόπικρα φωνητικά, ενώ μέχρι και στο gospel/blues πεδίο φτάνει με χαρακτηριστική ευκολία, βάθος και ωριμότητα, στο 'God Song' και τη συνοδεία της Emmylou Harris στα δεύτερα φωνητικά. Στον αντίποδα βρίσκεται το ομώνυμο του album, που έχει τη σφραγίδα των Chemical Brothers από την αρχή ως το τέλος του, όπως και το τελευταίο κομμάτι, το upbeat "Thinking About Tomorrow" που μιξάρεται από τον William Orbit.
Το Daybreaker είναι ένας δίσκος που λογικά θα ενδιαφέρει πολύ κόσμο και ηχητικά και συνθετικά, αλλά το θέμα είναι αν θα τους ικανοποιήσει όλους. Η απάντηση είναι φυσικά όχι! Για αυτό όσοι διαβάζετε αυτή την κριτική με σκοπό να αποφασίσετε αν θα αγοράσετε τουτον τον δίσκο, σκεφτείτε τι εστί Beth Orton.
Στο κάτω κάτω η ίδια ελάχιστα αλλάζει από τα "Trailer Park" και "Central Reservation", απλά νιώθει περισσότερο ώριμη και έτοιμη να βγει από chillout room κατευθυνόμενη προς την πιο λιτή σκηνή του τραγουδοποιού. Πάντως το πλέγμα electronica και folk παράδοσης υπάρχει (με ελαφρά pop, jazz, gospel και blues στοιχεία), η ίδια έχει σαφώς μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και κατευθύνει τους πολλούς star-καλεσμένους της προς το σύνολο που θέλει. Επίτευγμα από μόνο του αξιέπαινο.
