To hype στη μουσική βιομηχανία καλά κρατεί και παρασέρνει στο πέρασμά του κάθε νέα μπάντα που κάνει ολοφάνερες τις επιρροές της, συνθέτει με ευκολία κομμάτια χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα για το αν θυμίζουν κάτι και διαθέτει και το ανάλογο attidute. Οι The Coral έχουν όλα τα προσόντα, είναι πιτσιρικάδες, αυθόρμητοι, αλλά και ταλαντούχοι.
Μπορεί οι στίχοι τους να μη λένε τίποτα, οι αγάπες τους για τα 60s να φαίνονται ...από χιλιόμετρο και μάλιστα να εντοπίζονται σε διάφορα μουσικά ρεύματα της δεκαετίας, σε σημείο συλλογής-αχταρμά (μόνο που το υλικό είναι φυσικά orininal), αλλά μακάρι να ακούγαμε σήμερα πολλά tracks σαν το πιασάρικο "Skeleton Key", το single "Goodbye", με ένα garage ριφάκι κατευθείαν από το ξεχασμένο συρτάρι των Doors, το "I Remember When" που θα το διεκδικούσαν με χάρα οι Tom Waits και Nick Cave, το ονειρικό "Dreaming of You".
Οι επιρροές τους πάντως είναι ολοφάνερες. Doors, Love, Pink Floyd, Captain Beefheart, μέχρι και ...Specials! Λατρεύουν τη βρετανική ψυχεδέλεια, ενώ ο James Skelley θα ήθελε πολύ να ζει σε άλλη δεκαετία -συχνά ονειρεύεται ότι βρίσκεται στη θέση του Jim Morrisson.
Πολύ πιθανόν οι κακομοίρηδες (με την καλή έννοια) να χαθούν κι αυτοί, όσο εύκολα ήρθαν με τους διθυράμβους του βρετανικού μουσικού Τύπου, και τις προσδοκίες του, μπορεί και όχι. Ας ευχηθούμε να μην ξαναδούμε το έργο κι ας περιμένουμε το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα, όταν μουσικά, ηχητικά και ηλικιακά θα έχουν ωριμάσει και κυρίως κατασταλλάξει...
