Εκεί στον Καναδά συμβαίνουν πολλά και σημαντικά πράγματα και το έχουμε πολλάκις επισημάνει. Aκόμα ένας Καναδός καλλιτέχνης λοιπόν να αναστατώσει τον electronica κόσμο, αυτή τη φορά, με το ντεμπούτο album του, μετά από κάποια singles, κυρίως σε γερμανικά labels (Perlon, Background, Trapez).
Το να μπει κανείς στον κόσμο του Marc Leclair (όπως λέγεται κατά κόσμον) δεν είναι και τόσο εύκολο, όχι όμως και ακατόρθωτο. Χρειάζεται αφοσίωση και υπομονή για να υποταχτεί τελικά στο οργανωμένο χάος του. Sampledelic στο full, ή πιο συγκεκριμένα με έντονη την παρουσία της τεχνικής του micro-sampling, δηλαδή απειροελάχιστα σε διάρκεια samples που σχηματίζουν όλα μαζί την ατμόσφαιρα, ακόμα και το ρυθμό, το My Way είναι ένας ακατοίκητος μέχρι τώρα κήπος από ενδιαφέροντες ήχους.
Ο Akufen δημιούργησε αυτό το album, όντας αποκλεισμένος επί ένα μήνα σε ένα δωμάτιο, με μόνη θέα μια λίμνη. Ίσως γι' αυτό, παρά την ενσωμάτωση τόσων ήχων, οι έννοιες του απόμακρου και της μοναξιάς είναι οι πρώτες που μας έρχονται στο μυαλό σ'αυτό το ηχοσυνθετικό κατασκεύασμα. Είναι σαφώς επηρεασμένος από σουρεαλιστικές τεχνικές, φαίνεται να του αρέσει η ambient techno, οι 808 State, αλλά και οι Herbert, Daft Punk και Todd Edwards. Συγκινείται πιθανώς από τον Giorgio Moroder, ενώ ο κλασικός Detroit ήχος πρέπει να είναι κι αυτός στα ακούσματά του.
Καμία πρόθεση για μπέρδεμα. Άλλωστε ο ήχος του είναι ξεχωριστός, πειραματικός, γι' αυτό κι απαιτεί εξοικείωση (αλλιώς μοιάζει κουραστικός), αλλά και χρόνο, χωρίς βέβαια και από την πρώτη στιγμή να μοιάζει inaccessible. Απλά, από ένα άκουσμα στα πεταχτά δεν είναι παρά ένα σχετικά καλός πειραματικός funky house δίσκος, με εμφανή την ακαδημαϊκή προσέγγιση. Σιγά σιγά όμως ανακτά τη λειτουργικότητά του στα αυτιά μας. Και όλες αυτές οι cut and paste τεχνικές αναδεικνύουν τη χρησιμότητα τους.
Τα σαμπλαρίσματα ραδιοφωνικών σημάτων, jingles, λέξεων, αναπνοών, ακουστικών κιθάρων που σχηματίζουν μαζί με τις 130bpm tech/house λούπες και την funk ή dub διάθεση το σύνολο του My Way (συνοψίζονται ήδη από τους "ταμπελολόγους" ως micro-house), παρά την επιφανειακή μονοτονία τους, είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον ακούσαμε τελευταία στο χώρο του πειραματικού ηλεκτρονικού χώρου που δεν απαρνιέται την dancefloor χρησιμότητά του, χωρίς βέβαια ίχνος συμβιβασμού -το αντίθετο μάλιστα. Δεν ξέρουμε πόση ποσότητα μπορούμε να αντέξουμε στο μέλλον από την ίδια (ίσως και πεπερασμένη) τεχνική, αλλά για το παρόν μας καλύπτει πλήρως...
