“Δεν έχουμε καμία αμφιβολία για την θέση μας στην μουσική τελειότητα”, υποστηρίζει ο Tim Booth, τραγουδιστής των James, μέχρι και τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν και αποφάσισε να εγκαταλείψει την μπάντα, για να ασχοληθεί με διαφορετικά, πιο προσωπικά του πράγματα.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: “Tην ψώνισε ο Booth; Τι λέει τώρα;”. Από την άλλη, γιατί να μην είναι απλά μία ρεαλιστική έκφραση αυτοεκτίμησης και απολογισμού; Οι James για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο, όπως και για εμένα, σήμαιναν κάτι παραπάνω από μερικά καλά τραγούδια και μερικές όμορφες στιχουργικές και ενορχηστρωτικές ιδέες.
Σήμαιναν τροφή σκέψης, ήταν μία σοβαρή ένδειξη ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι με τις ίδιες ανησυχίες, με τους ίδιους φόβους, άνθρωποι που μπορεί ποτέ να μην γνωρίσω –ακόμα και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία άλλωστε, η τύχη δεν μου επέτρεψε να το πετύχω αυτό-, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν πάντα σε μία γωνιά κοντά μου για να μου δώσουν δύναμη, συμβουλές και συντροφιά σε όσες στιγμές τους είχα ανάγκη. Αυτά είναι μερικά πράγματα τα οποία είναι περίπου οι James για ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που ακούνε τη μουσική τους.
Όσο για την μουσική τελειότητα; Οι James αν μη τι άλλο ήταν μία μπάντα που αρεσκόταν στους πειραματισμούς, μία μπάντα που ήταν ανήσυχη και ήθελε να εξελίσσεται διαρκώς. Μία μπάντα άλλωστε που κέρδισε την προσοχή και έπειτα την καρδιά ενός από τους κορυφαίους παραγωγούς -και όχι μόνο- της σύγχρονης μουσικής, του Brian Eno, δεν μπορεί να μην αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο. Αυτό το ιδιαίτερο το είχαν από τις πρώτες τους κιόλας προσπάθειες και τραγούδια σαν το Johny Yen, το God Only Knows ή το Sit Down, που σήμαινε την είσοδό τους στα charts.
Όμως από το 1991 και έπειτα, ήρθε και η ηχητική βοήθεια από τον Eno να τελειοποιήσει τον ήχο τους, αλλά και τις ιδέες τους, οδηγώντας τους έτσι στην σύλληψη και ηχογράφηση δίσκων ορόσημα για την περασμένη δεκαετία, όπως το Laid, το συγκλονιστικό Wah-Wah, αλλά και το αδικημένο Whiplash.
To Getting Away With It… Live έρχεται να κλείσει όλη αυτή την επιτυχημένη πορεία. Ουσιαστικά είναι το πρώτο live cd για τους περισσότερους φίλους τους, αφού το συγκλονιστικό One Man Clapping του 1990 δεν είχε τυπωθεί παρά σε ελάχιστα αντίτυπα, τα οποία πια είναι δυσεύρετα και προφανώς πανάκριβα..
Η επιλογή των κομματιών είναι πάρα πολύ επιτυχημένη, αφού εκτός από τα κομμάτια που αναφέραμε προηγουμένως, την προ Eno εποχή αντιπροσωπεύουν σπουδαίες τους στιγμές όπως το Top Of The World και το Born Of Frustration, ενώ την μετά Eno, ύμνοι όπως το Laid, το Sometimes, το Say Something, το Tomorrow, το Getting Away With It, το She’s A Star, κτλ. Κάποιες ηχητικές ατέλειες, όπως προβλήματα με ενισχυτές κτλ, δεν καταφέρνουν τίποτε άλλο παρά να κάνουν πιο οικεία την ατμόσφαιρα. Το μόνο πρόβλημα είναι αυτή η κυκλοφορία με κάνει να σκέφτομαι πως αποτελεί το τελευταίο δώρο μου από τους αγαπημένους μου Βρετανούς…
