Πέρα από την 80s νοσταλγία που μας φέρνουν κομμάτια σαν τα "Take On Me", "Cry Wolf", "The sun always shines on TV", αλλά και το θέμα της ταινίας του James Bond "The Living Daylights", το (αστείο αυτό) όνομα μας θυμίζει και τις πιο "σοβαρές" απόπειρές τους στα early 90s.
Η επιλογή της διασκευής του "Crying in the Rain" των Everly Brothers το 91, μπορεί να τους χάρισε λίγο περισσότερο από το ραδιοφωνικό αέρα της εποχής, αλλά έθαψε εκείνο το album, ενώ ο τελευταίος δίσκος πριν τη διάλυση, το Memorial Beach του 1993, αποτέλεσε την κορύφωση της τελειοποίησης του ήχου τους, που είχε αρχίσει νωρίτερα. Ενός ήχου μακριά από τις αρχικές τους δουλειές, που εκμεταλλευόταν τη θαυμάσια φωνή του Morten Harket σε moody, μελαγχολικά pop ακούσματα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το "Memorial Beach", ο Harket ακολούθησε σόλο πορεία, ο Pal Waaktar έγινε Savoy και ο Magne "Mags" Furuholmen ακολούθησε διαφορετική καλλιτεχνική οδό, ζωγραφίζοντας, χωρίς όμως και οι τρεις να καταφέρουν κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν η επανένωσή τους στο τέλος της δεκαετίας που τους χάρισε κάποια μικρή προβολή, με το καλύτερο μέχρι τώρα album τους, το "Minor Earth Major Sky" και τους ζέστανε για τα καλά, με τη βοήθεια βέβαια και της αναγνώρισης που άρχισε να τους χαρίζει ανέλπιστα και η 80s υστερία.
Όπως και στο "Minor...", έτσι και στο νέο album, τα 80s είναι μια ανάμνηση. Οι δεκάδες εκατομμύρια δίσκοι (36 για την ακρίβεια), τα 200.000 άτομα στο Ρίο, ο χαμός στην Ευρώπη, τα εξώφυλλα στο Smash Hits. Μολονότι οτιδήποτε σε 80s σύνθια θα ήταν αρκετά για να τους χαρίσουν αρκετά χρήματα, οι ίδιοι επέλεξαν να συνεχίσουν το δύσκολο δρόμο του Minor, φέρνοντας μαζί τους μικρές αλλαγές.
Έτσι οι Νορβηγοί ακούγονται ελαφρώς πιο σκοτεινοί και λιγότερο άμεσοι, αλλά και πιο πρόθυμοι να δοκιμάσουν τα πάντα. Στερείται συνοχής το "Lifelines", κι αυτό είναι ένα σημαντικό μειονέκτημα. Μοιάζει με συλλογή μιας μπάντας που τα μέλη της προσφέρουν τραγούδια που, με τη σειρά τους, δίνονται σε διαφορετικούς παραγωγούς, για να προσθέσει ο καθείς το στίγμα του.
Οι παραγωγοί Stephen Hague, Clive Langer, Alan Winstanley, Martin Landquist, Ian Caple, Tore Johansson, μαζί με τον ίδιο τον "Savoy" από τους A-Ha, δίνουν διαφορετικά στοιχεία στα κομμάτια: Από την dance-pop και τα "μπλιμπλίκια" του "Did Anyone Approach You", ερχόμαστε στα δραματικά έγχορδα του "Lifelines" και από τις ελαφρώς industrial καταβολές του "You Wanted More" πηγαίνουμε στην αέρινη pop από τα 70s του "Afternoon High" και στη Μπιτλική μελωδία του "There's a reason for it".
Κορυφαίες στιγμές πάντως είναι τόσο το ομώνυμο που αναφέραμε, το ρομαντικό ντουέτο με την Anneli Drecker (Bel Canto) στο "Turn the Lights Down", το "Dragonfly" που δανείζεται κάτι από τα πλήκτρα του "Golden Brown" των Stranglers... Το single "Forever Not Yours" μπορεί να μην είναι άσχημο στην καλή πιάνο μελωδιούλα που σχηματίζει, αλλά δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή για μια πρώτη εικόνα.
Μεγάλο μειονέκτημα του "Lifelines" είναι τα αρκετά γεμίσματα. Ίσως ένας δίσκος με 9-10 κομμάτια εξ αυτών να είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο και σίγουρα δεν θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσουμε το πλήκτρο "skip" σε ορισμένες ατυχείς στιγμές. Μαζί και με την έλλειψη συνοχής, συντελούν στη δυσκολία που έχει ένα χαλαρωμένο και επαναλαμβανόμενο άκουσμα, που απαιτείται από ένα μεγάλο μέρος του album, για να αποκαλυφθούν οι βραδύκαυστες αρετές του. Ο ήχος, τέλος, ίσως και να φανεί ορισμένες φορές πολύ MOR για τους synth-pop fans.
Όλα αυτά είναι βέβαια σχετικά. Δεν μένει παρά να το ψάξετε και μόνοι σας...
