Μετερχόμενος όλα τα μέσα που διαθέτει, ο Wyclef Jean επανέρχεται δριμύτερος στα charts. Ο παραγωγός, rapper, τραγουδιστής και πρώην μέλος των Fugees γίνεται αποσπασματικά πιο προσωπικός, όπως στο συμπαθέστατο 'Daddy' (αφιερωμένο στον μακαρίτη πατέρα του), αλλά η φόρμουλα που καθρεφτίζεται και στο Masquerade, όσο διασκεδαστική και να μοιάζει (στις πρώτες ακροάσεις τουλάχιστον), δεν παύει να διακατέχεται από μια επιφανειακή αισθητική και μια αγάπη για το προφανές.
Τα samples είναι γνωστά και ικανά για το hit, το δάκτυλο σε άλλους rappers βοηθά στην πρόκληση, ενώ η μουσική βιομηχανία και η τραγωδία του World Trade Center είναι θέματα που πραγματεύεται με τακτ, αλλά και συναισθηματική οπτική. Ως entertainer όμως μπορεί να φτιάχνει άμεσα party anthems όπως το "Party like a party".
Η φινέτσα του υπογραμμίζεται περισσότερο σε εκφραστικές διαδρομές που μας κάνουν να αναπολούμε τους Fugees, όπως το "Two Wrongs (Don't make a right)" που αποτελεί και την κορυφαία στιγμή του Masquerade.
Hip-hop, R&B και reggae συγκατοικούν αρμονικά, με μερικές ακατέργαστες world music παρεμβολές. Oι soul μπαλλάντες ("One Last Chance") και οι reggae διαθέσεις ("The Mix Show", "War No More") δεν είναι και τόσο άσχημες, αλλά κομμάτια όπως η άνευ λόγου και αιτίας διασκευή στο "Knockin' on heaven's door" και το ντουέτο "Pussycat" με τον Tom Jones, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες δεν πείθουν για τις προθέσεις τους.
Χωρίς να απογειώνει, αλλά ούτε και να απογοητεύει, ο Wyclef Jean δημιουργεί τελικά, παρά τους περιορισμούς του ως MC, ένα album που ακούγεται λίγο αγχωμένο για την επιτυχία, αλλά και ελαφρώς προσωπικό, λίγο πολυσυλλεκτικό για να κρατήσει το ενδιαφέρον, αλλά τελικά το δημιουργικό του άγχος εξαντλείται άδικα...
