Οι Fly Pan Am σαν ένα τυπικό καναδικό post rock συγκρότημα διαθέτει χαλαρή δομή όπως επίσης και κάποια συγγένεια με τους Godspeed! You Black Emperor (ο κιθαρίστας τους Roger Tellier-Craig είναι και ο frontman των Fly Pan Am). Βρίσκονται ήδη μια πενταετία στο προσκήνιο και το N’Ecoutez Pas είναι το τρίτο και πιο φιλόδοξο άλμπουμ τους. Αυτή τη φορά δεν αρκέστηκαν μόνο στους γαλλικούς τίτλους αλλά κότσαραν και ένα ‘Le’ μπροστά στο όνομά τους, έτσι για να το κάνουν 100% ξεκάθαρο ότι ανήκουν στη γαλλική παροικία του Μόντρεαλ.
Εκτός από το όνομα τους δείχνουν κατέληξαν κάπως και στον ήχο, ο οποίος βρίσκεται μέσα στο τρίγωνο Godspeed-Sonic Youth-My Bloody Valentine. Έτσι έχουμε κάποια κομμάτια στο στυλ των πρώτων όπως τα νο 11 και 2 (προτιμότερο να μιλάμε με νούμερα παρά με τίτλους του στυλ ‘Le Faux Pas Aimer Vous Souhaite d'Être Follement Ami’) στο οποίο ακούμε από γρατζουνίσματα χορδών μέχρι μπαλάκια του ping pong. Σε ανάλογους πειραματισμούς κινούνται αρκετά ακόμα (νο 4, 6, 9) τα οποία έχουν διάρκεια γύρω στο δίλεπτο και λειτουργούν και σαν εμβόλιμα διαλείμματα μεταξύ των πιο μακροσκελών κομματιών.
Στους Sonic Youth εντοπίζονται και οι περισσότερες αναφορές μια και κομμάτια σαν τα νο 1, 5 και 10 θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν βγει από το Experimental Jet Set, Trash & No Star. Κιθαριστικά riffs στα όρια rock και θορύβου, εναλλάσσονται με σκόρπια φωνητικά και κραυγές.
Συνοψίζοντας το N’ Ecoutez Pas συνδυάζει αρκετά από τα κλασικά post rock χαρακτηριστικά, όπως τα riffs που επαναλαμβάνονται σε διαφορετικά επίπεδα και ρυθμούς. Ταυτόχρονα βγάζει και ένα τραχύ χαρακτήρα με τα ωμά drums και τις sonicyouthικές κιθάρες. Οι μελωδίες υπάρχουν και αυτές αλλά καλά συγκαλυμμένες στο βάθος, συχνά σκεπασμένες από θορυβώδη περάσματα (για να δικαιολογήσουμε και την αναφορά στους My Bloody Valentine που έγινε πιο πριν).
Αν το N'Ecoutez Pas δεν έχανε σε στιγμές το δρόμο μου και κράταγε τo επίπεδo εξίσου ψηλά σε όλη τη διάρκεια, θα είχαμε να κάνουμε με μια δυνατή επιστροφή. Οι Fly Pan Am κατάφεραν να προσπεράσουν τη βασική παγίδα του post rock, αυτή της επανάληψης και της μονοτονίας αλλά τελικά χάνουν σε συνοχή και ποιοτική ισορροπία ... σκoπέλους βέβαια που έχουν ήδη συναντήσει και στο παρελθόν.
