Αρχικά θα πρέπει να ομολογήσω ότι τους Weezer ποτέ δεν τους είχα σε μεγάλη συμπάθεια. Ο ήχος τους, κλασικό κολλεγιακό rock με δυνατές κιθάρες και mainstream αισθητική, όχι μόνο δεν με συγκινούσε αλλά με άφηνε, μπορώ να πω, εντελώς αδιάφορο.
Έχοντας στην πλάτη τους 3 κυκλοφορίες, αρκετά επιτυχημένα chart singles και ένα υπέρογκο συμβόλαιο με την Geffen κυκλοφόρησαν στα μέσα Μαΐου το 'Maladroit', το οποίο συνοδεύτηκε με σπουδαίες κριτικές από την συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών εντύπων του εξωτερικού. Όλοι μιλούσαν για το πλέον ολοκληρωμένο τους cd και για εκτίναξη του Cuomo, κιθαρίστα και συνθέτη των Weezer, σε υψηλότατα επίπεδα έμπνευσης.
Η φήμη που άρχιζε να ακολουθεί το 'Maladroit' δεν μπορεί, ούτε κατά διάνοια, να συγκριθεί με αυτή των πρώτων κυκλοφοριών. Φήμη στα όρια του παροξυσμού… Βλέποντας και ακούγοντας όλα τα παραπάνω, ο δυστυχής, προσπάθησα επί μισό περίπου μήνα να απομακρύνω κάθε ίχνος προκατάληψης, να ανοίξω διάπλατα τα αυτιά μου και να προσπαθήσω να συνειδητοποιήσω αν τελικά εγώ είμαι που έχω την λάθος γνώμη.
Ουσιαστικά η τέταρτη δουλειά τους αποτελεί το πρώτο "interactive" cd της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας, αφού οι επισκέπτες στο επίσημο site του συγκροτήματος, λίγο πριν από την κυκλοφορία του, μπορούσαν ακούγοντας τα τραγούδια του να ψηφίσουν το tracklist και τον τίτλο του. Γραμμένο εξ ολοκλήρου και πάλι από τον Rivers Cuomo (πλέον αποτελούν one-man band), με καθαρή παραγωγή για έναν τόσο σκληρό ήχο από τους ίδιους.
Το crash test του cd, που παρόλο τα 14 tracks μετά βίας αγγίζει τα 40 λεπτά διάρκειας, δείχνει ότι οι Weezer είναι 'απλά' ένα καλό group, που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ικανό να ξεπεράσει το συγκεκριμένο επίπεδο ('Slob', 'Burndt jamb', 'Slave').Δυστυχώς η πολύπαθη αμερικάνικη rock σκηνή δεν μπορεί να ορθοποδήσει με προωθημένους μεσσίες σαν τους Weezer. Χρειάζεται κάτι πιο αυθεντικό…
