Στο δαίδαλο του Αμερικάνικου μουσικού star-system, οι επιταγές της μόδας και του χρήματος πολλές φορές καταλήγουν να χαντακώνουν αληθινά ταλέντα και να βοηθούν να ανελιχθούν κάποιοι άσχετοι και πανέμορφοι «καλλιτέχνες», που δεν τους έχει κανείς πραγματική ανάγκη. Η λίστα είναι ατελείωτη. Κοριτσάκια που αμφιβάλλουν για το μέγεθος του στήθους τους, για την παρθενία τους αλλά και για το ανύπαρκτο κοινωνικό μήνυμα των τραγουδιών τους, καταλήγουν να χειραγωγούν εκατομμύρια νέους και νέες. Λάθος δικό τους; Μάλλον απίθανο. Όταν ευτυχώς το μεγάλο κεφάλι της Blue-Note, Βruce Lundvall, υπέγραψε την 22-άχρονη Norah Jones στο ρόστερ της ιστορικής εταιρίας του, της εξασφάλιζε καταξιωμένο μέλλον και υπέροχη μουσική. Α, ναι, η κοπέλα είναι πανέμορφη και κόρη του Ravi Shankar. Μην ακούσω λοιπόν ότι δεν είχε δυνατότητες να προμοταριστεί ως μία ακόμα λολίτα της ποπ.
Ντεμπούτο album, ονόματι “Come Away With Me” με 14 τραγούδια ικανά για συγκρίσεις με Bill Evans ελεγειακές προσευχές και αποχρώσεις Patsy Cline στο πολύ γλυκό της. Η Norah Jones παίζει πιάνο, γράφει μερικά τραγούδια του δίσκου και φυσικά άδει χαμηλόφωνα και αισθαντικά. Με τον τίτλο του δίσκου και το ομώνυμο πέμπτο τραγούδι μας προσκαλεί για μία ουσιώδη απόδραση μαζί της με κατευναστικούς ήχους και γνήσια vocal-jazz-pop ατμόσφαιρα. Δυσκολία στον ήχο δεν υπάρχει. Ακούγεται ποπ, βασίζεται σε jazz όργανα, και πρωταγωνιστεί η φωνή. Ακόμα και το πολύ ευρύ κοινό μπορεί καταλάθος να παρασυρθεί στις αρετές της Norah. Μακάρι, αν και δεν το βλέπω.
Η δεσποινίς Jones αν και μόνο 22 χρονών, έχει αρκετή πείρα τόσο στο performing στα μικρά jazz clubs της Νέας Υόρκης όσο και στο γενικότερο touring. Το θράσος της είναι τόσο τολμηρό, που κάνει την απόπειρα και διασκευάζει το καλύτερο κομμάτι που έγραψε και τραγούδησε ο ογκόλιθος Hank Williams, το διάσημο “Cold, Cold Heart”. H προσπάθεια της κρίνεται επιτυχημένη. Το αγαπημένο τραγούδι στα δάχτυλα της γλυκιάς Norah ακούγεται φρεσκότατο άσχετα αν έχουν περάσει περίπου 50 χρόνια από την πρώτη εκτέλεσή του. Το ίδιο ισχύει πάνω-κάτω και για την έταιρη διασκευή του δίσκου, το «δύσκολο» “Turn Me On” που είχε ερμηνεύσει και η Nina Simone στα 1967, μεταξύ άλλων. Αν κάτι μας προκαλεί ευχάριστα είναι η σιγουριά νέων καλλιτεχνών που διατηρούν χαμηλό προφίλ, αλλά ανοίγονται στα βαθία με τα πρώτα βήματα. Αυτό το σκέλος η Norah Jones το κάλυψε πιο γρήγορα και απ’ότι θα φανταζόταν.
Για το δικό της υλικό καθώς και τα άλλα τραγούδια που ερμηνεύει αλλά δε φέρουν την υπογραφή της, το πόρισμα είναι εξαιρετικής ποιότητας. Δίσκος χωρίς «κοιλιές» και σκαμπανεβάσματα, διατηρεί την μελαγχολική υφή του σε όλη τη διάρκεια του. Το μαγευτικό “Feelin’ the same way again” είναι το αποκορύφωμα ενώ η επιλογή του “Don’t know why” για πρώτο single, είναι ιδανική. Το “I’ve got to see you again” είναι στοιχειωτικό ενώ δεν πρέπει να λησμονήσουμε ότι η παραγωγή του δίσκου ανήκει στο διάσημο Arif Mardin. Απ’ότι θα καταλάβατε, η συνταγή είναι ολοκληρωμένη. Συναντήσαμε απρόσμενη ωριμότητα για ντεμπούτο jazz-pop δίσκο και ήδη στις συζητήσεις μας το όνομα Norah Jones είναι λαμπρή αναφορά για το μέλλον. Να είστε σίγουροι, το όνομά της δεν θα ξεχαστεί καθόλου εύκολα.
