Το Storytelling είναι η πιο πρόσφατη ταινία του, γνωστού από το Happiness, σκηνοθέτη Tod Solondz και για όσους δεν πρόλαβαν το σύντομο πέρασμα της από τις κινηματογραφικές αίθουσες, να πούμε ότι η θεματολογία της ταινίας πάλι περιλαμβάνει την καυστική κριτική του Solondz γύρω από τον αμερικάνικο τρόπο ζωής.
Όταν ο Solondz ζήτησε από τους Belle and Sebastian να αναλάβουν το soundtrack του Storytelling αυτοί έσπευσαν με ενθουσιασμό και υψηλές προσδοκίες στη Νέα Υόρκη (όπως οι ίδιοι περιγράφουν στο εσώφυλλο του δίσκου), με σκοπό να κάνουν κάτι που ήταν μεν πρωτόγνωρο για αυτούς αλλά και ταυτόχρονα μια δυνατή πρόκληση.
Η κατάληξη βέβαια δεν ήταν όπως ακριβώς την υπολόγιζαν. Μπορεί μεν εξαιτίας του ενθουσιασμού τους να βρέθηκαν σύντομα με αρκετά τραγούδια και intstrumentals στα χέρια τους, αλλά κάτι η απειρία τους στο να γράφουν μουσική που να συνδέεται με την εικόνα (αν όχι να τη συνοδεύει), κάτι ο δύσκολος χαρακτήρας του Solondz, δεν επέτρεψαν στο μεγαλύτερο μέρος των κομματιών να ακουστούν στην ταινία. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να τα συμπεριλάβουν στην προκείμενη δισκογραφική κυκλοφορία τους, η οποία ξεφεύγει από τα πλαίσια ενός απλού soundtrack και μπορεί κάλλιστα να συμπεριληφθεί στις ολοκληρωμένες δουλείες τους, μεταξύ μάλιστα των πιο επιτυχημένων.
Απελευθερωμένοι από τα standards που πρέπει να ακολουθεί μια επίσημη κυκλοφορία, οι Belle & Sebastian εναποθέτουν τις ιδέες τους στα 40 λεπτά του δίσκου, ανεξάρτητε αν πρόκειται για σύντομα instrumental αποσπάσματα, κανονικά τραγούδια, ημιτελής a-cappella στροφές ή ακόμα cut-ups από την ίδια την ταινία. Το αποτέλεσμα είναι ένας φόρος τιμής στα 60’s soundtracks (βλέπε The Graduate) με τον τρόπο που βέβαια μόνο οι Belle and Sebastian θα μπορούσαν να το κάνουν. Αν μάλιστα προσθέσεις και την πανέμορφη συσκευασία, με τη γνώριμη μονοχρωμία στο εξώφυλλο και το όμορφο gatefold εσώφυλλο (στο lp), μάλλον έχεις να κάνεις με ένα δίσκο που δύσκολα να μη σε κερδίσει.
Έτσι ρίχνοντας μια ματιά στα ενδότερα, έχουμε τρία μελαγχολικά instrumentals στην αρχή, τα piano based ‘Fiction’ και ‘Freak’ μαζί με το ‘Fuck this shit’ με την morricone-style μελόντικα. Στα Night Walk και Consuelo προσθέτουν άλλα όργανα όπως άρπα, horn, αλλά και έγχορδα, δημιουργόντας μια υπέροχη σκοτεινή ατμόσφαιρα. Από τα ‘κανονικά’ τραγούδια του δίσκου (6 τον αριθμό) ξεχωρίζει το ομώνυμο, που είναι από αυτά τα τυπικά αλα-Nancy & Hazlewood uptempo τραγούδια των B&S που δεν χορταίνουμε να ακούμε και το Big John Shaft, το ποπ διαμαντάκι που κλείνει το δίσκο
Η ταινία μάλλον απέτυχε τόσο σε κοινό όσο και σε κριτικούς (εμένα πως γίνεται και μου άρεσε;;;) οπότε το soundtrack μάλλον δεν βρίσκει και πολύ προσοδοφόρο εμπορικά έδαφος μπροστά του. Αυτό όμως δεν έχει καμία απολύτως σημασία για τους Belle & Sebastian που δείχνουν ότι καλλιτεχνικά τουλάχιστον έκαναν μια πολύ καλή κίνηση. Τοποθετώντας το Storytelling μαζί με το Virgin Suicides των Air και τα soundtracks των Tindersticks παρατηρούμε ότι οι νέες indie μπάντες τα πάνε πολύ καλά όταν αναλαμβάνουν την επένδυση ταινιών. Ελπίζουμε και σε συνέχεια…
