Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι τα τελευταία δύο χρόνια αρκετοί συντάκτες του avopolis έχουν παραδοθεί στις υπνωτικές ελεγείες του Conor Oberst και του συγκροτήματός του, τους Bright Eyes. Mέσα από τέσσερεις δίσκους και μερικά E.P.’s, ο νεαρός από την Omaha της Νebraska έχει ήδη ανακτήσει μία πολυπόθητη θέση στις καρδιές μας. Το indie-folk-rock που πραγματεύεται σε συνδυασμό με τα λαμπρά φωνητικά και τους αριστουργηματικούς στίχους δεν αφήνουν περιθώρια. Μαθαίνοντας λοιπόν ότι ο Oberst προτίθεται να δημιουργήσει side-project και να αλλάξει τον ήχο του, τότε μόνο προσμονή και χαρά μπορούσαμε να εκδηλώσουμε.
Mαζεύοντας τέσσερεις συμπολίτες του, κατάφερε να συγκροτήσει ένα supergroup από γνωστούς μουσικούς της Omaha και ονόμασε το group του Desaparacidos που σημαίνει στα ισπανικα «Οι Εξαφανισμένοι». Βάζοντας τις κιθάρες στην πρίζα και γυρνώντας τους ενισχυτές στο maximum, ηχογράφησε το Read Music/Speak Spanish και για 35 λεπτά εξωθεί τους εγκεφάλους μας στα όρια τόσο μουσικά όσο και κοινωνιολογικά. Το δεύτερο σκέλος όμως είναι ίσως τελικά αυτό που κρύβει και τις μεγαλύτερες παγίδες.
Όπως είχε δηλώσει παλαιότερα ο Oberst, σημασία γι’αυτόν έχουν πρωτίστως τα φωνητικά και οι στίχοι. Δίνοντας λοιπόν την απαραίτητη προσοχή στο συγκεκριμένο τομέα, βρισκόμαστε μάρτυρες ενός ανελέητου κριτικού μίσους απέναντι σε καταναλωτικές κοινωνίες, άβουλα ποίμνια, ηλίθιους ανθρώπους, τυφλούς πολιτικούς, ματαιόδοξους ανθρωπίσκους και ένα σωρό καταδικαστέους χαρακτήρες που ο Oberst κατακεραυνώνει δυναμικά και αδυσώπητα. Περιβάλλοντας σε όλο αυτό το ψυχοφθόρο παιχνίδι και μία σκληρη punk-rock φορεσιά, ενισχύει το μήνυμα του σε δυσθεώρητα ύψη που δυστυχώς στο τέλος κουράζουν τον ακροατή όσο καλόπιστος και αν είναι.
Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο βάθος των στίχων του. Αυτοί είναι ειλικρινείς, οργισμένοι και βγαλμένοι από τραγική απογοήτευση. Ο υπερβολικός όμως ζήλος και η επανάληψη κάποιων πραγμάτων που όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά τα γνωρίζει και τα συναντά καθημερινά, καταντά κουραστική κυρίως τις στιγμές που αναζητούμε να ακούσουμε μουσική και τίποτα παραπάνω. Ο Oberst φωνάζει για την καταναλωτική κοινωνία της Αμερικής και τον άκρατο ενθουσιασμό των υψηλά υφισταμένων στο να αφομοιώσουν όσους περισσότερους γίνεται στην απανθρωπιά και στη φιλαργυρία. Σε τελείως εθνικό επίπεδο, ο Oberst δε μας λέει κάτι. Στη χώρα που ζούμε, ο μυστήριος αντι-αμερικανισμός ο οποίος εκδηλώνεται μερικές φορές στηρίζεται σε όλα αυτά τα κακώς κείμενα άσχετα αν η πηγή από την οποία προέρχεται είναι σαφώς ελεγχόμενη και αμφιλεγόμενη. Όντας εξωτερικοί παρατηρητές έχουμε κάποια σύνεση στην ανακάλυψη κάποιων πραγμάτων και μετά τα γεγονότα του προηγούμενου Σεπτεμβρίου, η κριτική μας ικανότητα συνήλθε λίγο και ξεκαθάρισε το μυαλό μας (ελπίζω δηλαδή). Για τον Oberst όμως, ένας τέτοιος δίσκος, στην τωρινή, υπερπατριωτική Αμερική είναι ταφόπλακα. Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, αλλά και αυτό κάτι λέει από μόνο του. Τουλάχιστον ο Oberst διαθέτει και χιούμορ και ωριμότητα τόσο στο να ντύνει τη μουσική με αξιοπρεπείς στίχους όσο και στο να δέχεται τις επιθέσεις των συμπατριωτών του.
"Η εθνική χωροφυλακή των πολυκαταστημάτων της Αμερικής ντύνει τα νεκρά πτώματα με Prada και Diesel", αστειεύται ο Oberst στο “Mall of America” ενώ στο “The happiest place on Earth” δηλώνει πως θέλει να υπερηφανεύεται που είναι Αμερικάνος αλλά τονίζει ότι το Αμερικάνικο όνειρο και η χώρα της ευκαιρίας είναι απλά όπιο για τις μάζες. Ο δίσκος είναι γεμάτος από τέτοιου είδους πανέξυπνους στοχασμούς αλλά και από πολλή οργή η οποία ξεχυλλίζει. Αν μπορεί να σας αγγίξει σε επίπεδα ταύτισης, τότε το “Read Music/Speak Spanish” θα το λατρέψετε. Αν έχετε στο μυαλό σας τις κορυφαίες μουσικές μαγείες των Bright Eyes και η ευαισθησία σας δε σηκώνει κάτι πιο πολύπλοκο και μουσικά αδηφάγο τότε η έκβαση είναι άγνωστη. Για τους υπόλοιπους που βρισκόμαστε κάπου στη μέση, ακούμε τους Desaparecidos, αλλά αναμένουμε τον επόμενο Bright Eyes δίσκο.
