 |
Στο "(Letter From Home)" μια scratchy ηχογράφηση της φωνής μιας γυναίκας ανοίγει με το μοναδικό και κρυμμένο συναίσθημά της (η φωνή της μοιάζει να λυγίζει από αγάπη) και τα παραπάνω λόγια, το ωριαίο χειροποίητο sampledelic του DJ Shadow. Αναφορά που υπάρχει στον τίτλο, στο concept, στην homemade μανία του DJ Shadow και τη νοσταλγία για το παλιό, το σκονισμένο. Με ένα από τα ηχητικά γράμματα που έχει μαζέψει -μανία που ξεκίνησε στα '40s και τελείωσε στα '60s- για ηχογράφηση κάποιου μηνύματος σε βινύλιο και αποστολή σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, ξεκινά το follow-up στο απίστευτο Endtroducing του 1996, μια ωδή στο sampling ως αυθύπαρκτη τέχνη.
Έξι χρόνια έχουν περάσει από το πρώτο του αριστούργημα και ξέρουμε καλά ότι οι προσδοκίες σ' αυτή την περίπτωση κάθε άλλο παρά καλός σύμβουλος είναι. Και καλά κάνουμε, καθώς αν περιμένουμε το επόμενο αριστούργημα ή το album που θα φέρει τη μουσική άλλο ένα σκαλί μπροστά, θα απογοητευτούμε από ένα σύνολο που δεν αξίζει τέτοιας αντιμετώπισης. Το "The Private Press" αποτελεί ουσιαστικά μια φυσική συνέχεια του Endtroducing, χωρίς βέβαια την έκπληξη, αλλά και το βάρος του πρώτου, αλλά με κάποια πρόσθετα στοιχεία.
Όπως περιμέναμε, σχεδόν τα πάντα είναι sampled, είτε από παλιά βινύλια, είτε από ηχογραφήσεις στο studio. Παρότι είναι ζωντανός οργανισμός παγιδευμένος στο πλαστικό, μοιάζει να αναπτύσσεται ακόμα και εκεί και να μεταλλάσσεται δημιουργικά, πρώτα ως σύγκλιση των αφομοιωμένων επιρροών και ένωση διαφορετικών στυλ και εποχών, όπως μόνο αυτός μπορεί, και δεύτερον ως σφικτοδεμένο ακρόαμα υψηλότατου αισθητικού επίπεδου, που παίρνει τα (δικά του) καλύτερα από το παρελθόν, διατηρεί την κλασικότητά του και παράγει μοναδικά (σκοτεινά κατά βαση) συναισθήματα και εικόνες.
Μόνο αυτός, άλλωστε, μπορεί να ξεκινά με ένα sample ισπανικής κιθάρας και να περνά από τη synth-pop των 80s, το ska και το electro στο ίδιο κομμάτι. Τα φωνητικά samples σε κομμάτια όπως το "Six Days", που μοιάζει βγαλμένο από το Play του Moby και το ψυχεδελικό "Walkie Talkie" που θυμίζει τεχνικές των Prefuse 73 είναι διαλείμματα. Το αέρινο downbeat "Giving Up The Ghost" θα μπορούσε να είναι μέρος του Kid A των Radiohead, το εννιάλεπτο "Blood On The Highway" είναι χτισμένο ανάμεσα σε ένα υπνωτικό πιάνο, ενώ και το 'Monosyllabik' ανήκει σαφώς στα καλύτερά του. Δεν θα βρουν όλα θέση στην καρδιά του απαιτητικού αποδέκτη, σίγουρα όμως δίσκους σαν το The Private Press που παρουσιάζουν σε όλη της την ομορφιά την τέχνη του sampling ως συνθετικό έργο, δεν έχουμε την ευκαιρία να ακούμε συνέχεια.
Μέσα στον ιδιοσυγκρασιακό του υπνωτισμό και τη μυστηριακή ατμόσφαιρα που διαπερνούν τα σύνθετα breakbeats, των κατηγοριών του hip-hop, του jazz-funk και της electronica, με άριστο sequencing, με ματιές από τα 50s, το R&B, ως τους Can και τους Tortoise, ο ο DJ/παραγωγός από την Βόρεια California μπαίνει με το δεξί στο νέο αιώνα και συνεχίζει, έστω και έξι χρόνια μετά, έστω και όχι με την ίδια γοητεία, αυτό που άρχισε με το Endtroducing.
Αυτό που ευχόμαστε στο κύριο Josh Davis είναι να μας δίνει πιο συχνά περίτεχνες, κλεφτές και trippy ματιές στη δισκοθήκη του, αλλά και ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με δρώσες ή μη κουλτούρες κι εμείς θα είμαστε ικανοποιημένοι... Αν πάλι θέλει να εντρυφήσει σε κάτι διαφορετικό ή να το εξελίξει, είμαστε σίγουροι ότι η αισθητική του δεν θα τον προδώσει.
