Όσο κόπο θέλει για να συνδυάσεις καλλιτεχνική και εμπορική αναγνώριση στις μέρες μας, άλλο τόσο εύκολο είναι να τα χάσεις. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο δεν έρχεται στο πιάτο, πόσο μάλλον ο συνδυασμός τους. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το τριπάκι στο οποίο έχει μπει η Lauryn Hill -στην προσωπική ζωή της, αλλά και επαγγελματικά, μέσω της εταιρίας της- την έχει πρεσάρει ψυχολογικά, τόσο ώστε να στρέψει εναντίον της τα ίδια τα χαρακτηριστικά που την έκαναν αγαπητή από όλους μας, με το καταπληκτικό ντεμπούτο, ορόσημο για τα 90s, The Miseducation of Lauryn Hill.
Η σεμνή ταλαντούχα φιγούρα έχει γίνει πλέον μια κουρασμένη και "συνειδητοποιημένη" καλλιτέχνιδα που καταφεύγει σε τεράστιους μονολόγους μπολιασμένους με διδακτικό τόνο και ιδέες για το νόημα της ζωής, τα δεινά του stardom, τον εξορκισμό της βιομηχανίας της μουσικής, την κενότητα της φήμης, την ανάγκη της ύπαρξης του Θεού μέσα μας, διαμορφώνοντας έτσι τη δεύτερη προσωπική δουλειά της, σε ένα κουραστικό 100λεπτο set στο οποίο μπορεί να πείθει για τις αγνές προθέσεις της, αλλά πέραν αυτού ...ουδέν.
Οι αντιλήψεις της είναι απλές και κατανοητές, όμως στο δρόμο της "καθαρότητας" και της "άνευ παρεμβάσεων" απόδοσης αυτών των μουσικών και κυρίως νοηματικών ιδεών, χρησιμοποιεί την κακιά έννοια του αυθορμητισμού, που εδώ ταυτίζεται με την προχειρότητα και την έλλειψη οικονομίας, η οποία δεν συνάδει, αν το καλοσκεφτούμε, ούτε με το χαμηλότονο προφίλ που θέλει να περάσει. Αντίφαση, που αν δεν περνάει απαρατήρητη, σίγουρα γίνεται αντιληπτή από το πρώτο τέταρτο, όταν η κούραση από τις επαναλήψεις και τον τόνο έρχεται...
Το ηχογραφημένο ζωντανά το καλοκαίρι που πέρασε set, αποτελείται ουσιαστικά από δεκατρία ακατέργαστα demos - ασκήσεις στον Bob Marley που μοιάζουν στην πλειοψηφία τους ανολοκλήρωτες. Ακόμα όμως και με μόνη τη συνοδεία της κιθάρας θα μπορούσε να έχει δουλέψει περισσότερο της μελωδίες της, ενώ κι αν οι στιγμές που μπερδεύεται και ξεχνάει στίχους, δίνουν μια φυσικότητα και ένα παρεϊστικο κλίμα στο project, τα υπόλοιπα συστατικά του MTV Unplugged 2.0 (ακόμα και η κουρασμένη φωνή της), στρέφουν αυτές τις μικρές, συμπαθητικές λεπτομέρειες εναντίον της.
Βέβαια, δεν ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ταλέντο που λέγεται Lauryn Hill, που και σε "messed up" κατάσταση (όπως παραδέχεται και η ίδια μέσα στο album), δεν ξεχνά να μας φιλοδωρήσει με σπάνιας ομορφιάς κομμάτια, όπως τα Freedom Time, Mystery of Iniquity και το συγκινητικό I Gotta Find Peace of Mind. Δίπλα σ'αυτά όμως στέκονται ελλιπέστατες ιδέες, επαναλήψεις και πολλά λεπτά ομιλίας χωρίς τελεία...
Η ψυχική ανισορροπία και ο καλός εννοούμενος αυθορμητισμός έχουν δημιουργήσει αριστουργήματα, αλλά και ...τερατουργήματα. Δεδομένης της προικισμένης και σεμνής φύσης της Lauryn Hill είναι αναμενόμενο η κατάσταση του MTV Unplugged 2.0 να εντοπίζεται κάπου στη μέση. Όταν εκτραχύνεται γίνεται απλώς κουραστική. Τι κρίμα που το κλίμα όχι μόνο δεν υπηρετεί και δεν αναδεικνύει το υλικό, όχι μόνο το απογυμνώνει, αλλά -και με την ύπαρξη λίγων καλών στιγμών να λειτουργούν σε αντιδιαστολή ως "γιατί"- μας κάνει απλώς να ευχόμαστε αυτή η φάση να παρέλθει γρήγορα. Την έχουμε ανάγκη.
