Μόνο το line-up και το φιλόδοξο του συγκεκριμένου project, οι λεπτομέρειες του οποίου είχαν ανακοινωθεί από τα νέα μας, αρκούσαν για να μας κάνουν εξαιρετικά περίεργους για το αποτέλεσμα.
Σημαντικοί ή/και διάσημοι hip-hop και electronica καλλιτέχνες συνεργάστηκαν -ανα δύο- για τις ανάγκες του soundtrack του Blade II και αποτέλεσμα είναι ένα album που μοιάζει μάλλον πρόχειρο στην κατασκευή και στη σύλληψη αυτής της ένωσης των δύο κόσμων.
Από αυτή την παράθεση μέτριων τραγουδιών ελάχιστοι βγαίνουν αλώβητοι. Ο Roni Size δουλεύει τόσο με τους Cypress Hill (στο "Child of The Wild West") και Volume 10 (στο "Raised In The Hood"), αλλά καμία από τις συνεργασίες δεν πλησιάζει τη δουλειά του με τους Method Man και Redman.
Ο Paul Oakenfold κατευθύνεται επικίνδυνα προς αδιάφορα rap-rock μονοπάτια στη συνεργασία του με τον Ice Cube (στο "Right Here Right Now"), ο Fatboy Slim αναπαράγει τον ήχο - σήμα κατατεθέν του στο "Cowboy", αλλά η Eve χάνει τη μπάλα στο γενικό χαμό και απλώς δεν ακολουθεί. Αφήστε που και αυτά που λέει, απλώς δεν ...λένε τίποτα.
Κάπως καλύτερα είναι τα πράγματα στο παθητικό (εν αντιθέσει με τον τίτλο του), σκοτεινό "Getting Aggressive", τη συνεργασία δηλαδή Mystikal και Moby, ενώ με διαφορά οι δύο καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι αυτή των Mos Def και Massive Attack, στην επίσης σκοτεινή διασκευή του "I Against I" (Bad Brains), όπου electronica και hip-hop ενώνονται περίφημα, αλλά και αυτή του BT με τους Roots, στο γρήγορο, τρανσάδικο "Tao Of The Machine".
Οι υπεύθυνοι του project φαίνεται ότι άφησαν κάποιο χρόνο στα ντουέτα να τα βρουν μόνοι τους κι εκεί τελείωσε όλη η υποχρέωση. Κάποιοι καλλιτέχνες έδωσαν την απαραίτητη σημασία, αλλά και τον καλύτερο εαυτό τους, περισσότεροι απλώς βρέθηκαν να μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος θα υπερισχύσει σ' αυτή τη "μονομαχία" των δύο στυλ, άλλοι μάλλον δεν συμφώνησαν στο τι ακριβώς θα ήθελαν να βγάλουν, ενώ και η ίδια η χημεία έπαιξε το (το σημαντικότερο ίσως) ρόλο (της).
Συμπέρασμα (χιλιοβγαλμένο στη μουσική βιομηχανία): Οι κατά παραγγελία προσμίξεις είναι και οι πιο αποτυχημένες. Χρειάζεται άλλωστε κόπος, χρόνος, ανάγκη και ένα στοιχειώδες όραμα για τον ήχο, πέρα από το ..."μπαίνουμε στο studio και ό,τι βγει".
