Μετά τον επικό ήχο του Gladiator και τον εμπνευσμένα κλασσικότροπο Hannibal, ο Hans Zimmer επιστρέφει και πάλι για ταινία του Ridley Scott μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια. Το Black Hawk Down πραγματεύεται την ανάμιξη των αμερικανικών πολεμικών δυνάμεων στον εμφύλιο της Σομαλίας το 1993, που κατέληξε στο θάνατο 1000 Σομαλών και αρκετών νεαρών αμερικάνων της ομάδας Delta Force μετα την κατάριψη του ελικοπτέρου τους Black Hawk (από’κει και ο τίτλος). Ο Scott δίχως ίχνος ηθικής και με περισσή όρεξη για ωμή βία, γίνεται ο βιρτουόζος παρατηρητής αυτής της πολεμικής σύγκρουσης υιοθετώντας τη σκηνοθετική γραμμή του Spielberg στο Saving Private Ryan.
Ο Zimmer υπογράφει για το Black Hawk, ένα από τα πιο πρωτότυπα μουσικά score εδω και χρόνια. Προσπαθώντας να παραμείνει μακριά απο το λυρικό, μελοδραματικό μουσικό τοπίο του φετεινού Pearl Harbor, πειραματίζεται με την electronica, το ροκ και πάνω απο’όλα την αφρικάνικη μουσική. Αλλωστε και η ιδια η ταινία δικαιολογεί και καλύπτει αυτή του την πρόταση. Μαζεύει γύρω του δεξιοτέχνες μουσικούς (Rachid Taha, Denez Prigent, Craig Eastman, Hector Pereira κ.α.) και παραδίδει ενα άλμπουμ, που στο πρώτο άκουσμα δίνει την εντύπωση ζωντανής μουσικής παράστασης γεμάτη αυτοσχεδιασμούς!
Το πρώτο κομμάτι (Hunger) βάζει τον ακροατή κατευθείαν στο νόημα. Η διαπεραστική φώνη του Baaba Maal θέτει τις έθνικ αποχρώσεις και στη συνέχεια ρυθμικά κρουστά και ηλεκρικές κιθάρες ολοκληρώνουν την εντυπωσιακή αυτή εισαγωγή. Ο Zimmer χρησιμοποιει λειτουργικά τη φωνή του Μaal και στα κομμάτια Still και Of the Earth.
Το δημιουργικό και συνάμα γοητευτικό ανακάτεμα των ήχων συνεχίζεται στα Vale of Plenty και Chant. Στο πρώτο κυριαρχούν τα βιολία, ενώ στο δεύτερο ηλ. κιθάρες, κρουστά και έγχορδα αυξάνουν την ένταση. Στο Mogadishu Blues πίσω από την κλασική κιθάρα κρύβεται το όνομα του βιρτουόζου Hector Pereira, πάντα καλοδεχούμενου συνεργάτη του Ζimmer τα τελευταία 2 χρόνια. Ενώ στο Bakara καταθέτει ενα σχεδόν trip-hop κομμάτι.
Στη συνέχεια υπάρχουν κάποιες παραδοσιακές ιδέες του Ζimmer για τις σκήνες δράσης στα Synchrotone και Tribal War. Αποκορύφωμα, όμως, είναι το έξοχο λυρικό Leave No Man Behind που ο Scott πολυχρησιμοποιεί με διαφορετική ενορχήστρωση στην ταινία, στις σκήνες εκείνες όπου οι νεαροί στρατιώτες βρίσκονται πια στο κατώφλι του θανάτου.
Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με τις συμμετοχές γνωστών καλλιτεχνών. Ο Denez Prigent και η πασίγνωστη Lisa Gerrard στο Gortoz A Ran - J'Attends καταθέτουν μια ιδιόμορφη προσευχή, πιστή στο παγανιστικό μουσικό σύμπαν των Dead Can Dance. O Rachid Taha δίνει νόημα στον όρο ‘άφρικάνικο ρόκ’ (!) με το Barra Barra και ο Joe Strummer με τους Mescaleros διασκευάζουν το ιρλανδέζικο Minstrel Boy.
Το Black Hawk Down πραγματικά εντυπωσιάζει για τις ξεχωριστές ιδέες του. Καταφέρνει με έναν περίεργο τρόπο να πρόκαλει συναισθήματα κατα τη θέαση της ταινίας, εκεί που η ίδια η ταινία με το σενάριο της αδυνατεί να το καταφέρει. Ο Ζimmer υποβάλλει τον ακροατή με την τολμηρή μουσική του πρόταση. Ξεχάστε τη συμφωνική του The Thin Red Line και τα οργισμένα synthesizer των Crimson Tide και The Peacemaker. Ο Ζimmer δείχνει ικανός να τα καταφέρνει με οποιοδήποτε στυλ μουσικής κι αν καταπιαστεί. Το Βlack Hawk Down δεν είναι ενα εύκολο άκουσμα. Προϋποθέτει και την καλή διάθεση του ακροατή. Οπως και να’χει, μπορεί να σας κερδίσει. Ο έπαινος μας για τον άνθρωπο που κατάφερε να κάνει αυτό το πείραμα, επιτυχία.
