Έντεκα νέα κομμάτια και 50 λεπτά μουσικής στο πρώτο album της Alanis, όπου η ίδια έχει ολοκληρωτικό έλεγχο ως συνθέτιδα, παραγωγός, καθώς και μουσικός, παίζοντας κιθάρα και πλήκτρα. Ο μόνιμος μέχρι τώρα συνεργάτης Glen Ballard λείπει πλέον, όπως και ένα μεγάλο μέρος της οργής του 'Jagged Little Pill'. Η Alanis μεγαλώνει και δεν μπορεί να διηγείται επ' άπειρον τις όχι ευχάριστες παιδικές και εφηβικές της αναμνήσεις. Κρατά όμως τα σημάδια τους στον τρόπου που αντιμετωπίζει τη ζωή. Επιφυλακτικά. Τόσο επιφυλακτικά όσο και τη μουσική της.
Καλό το πρώτο single, το ακουστικό "Hands Clean", αλλά και το πανέμορφο "Utopia", ενώ θα λέγαμε με σιγουριά ότι είναι οι κλασικές μπαλάντες, όπως αυτή του "That Particular Time" με το καταπληκτικό πιάνο και του "You Owe Me Nothing", που αφήνουν πίσω τους κάτι, παρά η επιστροφή σε ένα πιο σκληρό ήχο...
Ξεχωρίζει επίσης το rockin' "21 Things I Want In A Lover", με τον Stone Temple Pilot Dean DeLeo να συμμετέχει παίζοντας κιθάρα, όπου επιτέλους μαθαίνουμε αυτό (το κάτι) που θέλουν οι γυναίκες ή καλύτερα η ίδια ("not necessarily needs but qualities that I prefer")...
Οι στίχοι της διεκδικούν τα πρωτεία έναντι της μουσικής. Υπάρχει ο λυρισμός, έκδηλος στο προσωπικό της ημερολόγιο που ανοίγεται. Υπάρχει και ο πεσιμισμός ή καλύτερα οι μαύρες πτυχές των σχέσεων. Υπάρχουν σχέσεις κουρασμένες ("We thought a break would be good / For four months we sat and vacillated / We thought a small time apart would clear up the doubts that were abounding"), σχέσεις ανεκπλήρωτες, σχέσεις που δεν οδηγούν πουθενά, σχέσεις στις οποίες αισθάνεται μειονεκτικά, σχέσεις απόρριψης ("Oh, these little rejections, how they add up quickly/one small sideways look and I feel so ungood")... Στο funky "So Unsexy" λέει: "I can feel so unsexy for someone so beautiful / so unloved for someone so fine".
Εκφραστική φωνή, επαναλήψεις λέξεων και συλλαβισμοί επιτρέπουν να βγουν όλα τα συναισθήματα πιο έντονα, ακόμα κι όταν η ίδια η μουσική υπαινίσσεται χλιαρή αντιμετώπιση (δείγμα: "We would stay and respond and expand and include and allow and forgive and enjoy and evolve and discern and inquire and accept and admit and divulge and open and reach out and speak up"). Χαρά, λύπη, οργή, μελαγχολία, ψυχική κάθαρση, όλα υπάρχουν στις δόσεις τους.
Ουσιαστικά βέβαια δεν μπροούμε να πούμε ότι ακούμε κάτι που δεν έχουμε ακούσει στα Jagged Little Pill (1995) και Supposed Former Infatuation Junkie (1998). Και στιχουργικά και μουσικά, όπου ο ήχος είναι ο γνωστός... Το album ακούγεται moody, σε σταθερό tempo, με folk στοιχεία, ακουστικά όργανα και ηλεκτρονικές παρεμβολές, αλλά λίγες είναι οι πραγματικά συγκινητικές μελωδίες και δεν υπάρχει πολλές φορές το αλάτι που θα τις χρωματίσει, με την εξαίρεση των highlights που αναφέραμε, βέβαια.
Η Alanis μας δίνει την αίσθηση ότι και τρία με τέσσερα album μετά θα ακούγεται έτσι όπως ακριβώς τη γνωρίσαμε στιχουργικά, συνθετικά και περίπου έτσι στην παραγωγή. Δεν απογοητεύει λοιπόν πουθενά (αντίθετα περιέχει μερικές συνθέσεις που θα τις ζήλευαν οι Joni Mitchell και Tori Amos), παρά μόνο περνά χωρίς να αφήνει κάποια γεύση κάποια σημεία, προσπαθώντας απλά να επαναλάβει τον εαυτό της.
