Το πρώτο και τελευταίο σόλο album από τον μακαρίτη "ήρωα" του punk ίσως και να πέρναγε απαρατήρητο αν οι συνθήκες δεν το έκαναν τόσο ενδιαφέρον. Δέκα μήνες μετά από το θάνατό του, σε ηλικία 49 ετών από καρκίνο, έρχεται ένας δίσκος πάνω στο οποίο δούλευε τα χρόνια που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Όπως δείχνει εδώ, άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με ωριμότητα, άλλοτε με πολύ, πολύ φόβο, άλλοτε δείχνοντας την εξάντλησή του και απαιτώντας τη ζωή του ("Sitting in a hospital bed...I want my life" τραγουδά στο νέο album).
Παρ' όλα αυτά, δεν μας κάνει να τον λυπηθούμε. Δεν το ήθελε κι ο ίδιος. Στέκεται με τη γνωστή κριτική του ματιά στον κόσμο, τους πολιτικούς, τη σύγχρονη νεολαία, άλλοτε σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, άλλοτε κατακρίνοντας τη βία χωρίς λόγο ("kids killing kids"), με το γνωστό του τρόπο. Μόνο στο "I Got Knocked Down (But I'll Get Up)" είναι ολοκάθαρες οι αναφορές στην κατάστασή του.
Το Don't Worry About Me, παρότι "μαζεύτηκε" από τον κιθαρίστα και παραγωγό Daniel Rey, από τα sessions, μιας και δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί, δεν προδίδει σε καμία περίπτωση κάτι ημιτελές. Είναι απόλυτα ολοκληρωμένο, ως ένα μουσικό έργο ενός μουσικού που το σχεδίαζε και ηχογραφούσε για πολύ καιρό...
Μουσικά, δεν περιμένουμε (και δεν ακούμε τελικά) κάτι το ξεχωριστό, κάτι που δεν μας έχει δώσει μέχρι τώρα... Rock 'n' roll, λιγότερο ενεργετικό από τα κλασικά των Ramones, αλλά με εκείνα τα στοιχεία που γνωρίζουμε. Έντεκα κομμάτια στριμώχνονται σε 35 λεπτά, ανάμεσα στα οποία και μια επιτυχημένη punky διασκευή στο "What A Wonderful World" του Louis Armstrong.
Το ακουστικό, φολκοειδές "Searching for Something" και τα "Venting" και "Mr. Punchy" ανήκουν στα highlights μιας δουλειάς χωρίς πολλές εκπλήξεις, αλλά με όμορφα κομμάτια, ώς άρθρωση του στερνού αντίο του punk godfather. Αν μάλιστα η τελευταία περίοδος των Ramones εξακολουθεί να σας συγκινεί, το Don't Worry About Me ίσως και να αργήσει να ξεκολλήσει από το player σας.
