H μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό, έχοντας ακούσει πάρα πολλές φορές μέσα σε λίγες μέρες, το έκτο album της αγαπημένης κολλεκτίβας από το Nashville είναι μία: Αντίδραση.
Βασικά έπρεπε να το περιμένω... Το Nixon του 2000, το καλύτερο album εκείνης της χρονιάς για το Avopolis, είχε φέρει την μπάντα σε μία πρωτόγνωρη γι’αυτούς κατάσταση. Ο μεγαλειώδης ήχος του Nixon που τόσο αγαπήσαμε, ήταν το αποκορύφωμα της δημιουργικής φιλοδοξίας μίας ομάδας μουσικών που ήθελαν κατά βάθος, αν και ποτέ δεν το παραδέχτηκαν, να ξεφύγουν από τις πρωινές δουλειές τους και να αφοσειωθούν στην δημιουργία μουσικών θεμάτων που στεκόντουσαν με το ένα πόδι στην country παράδοση του Nashville, το άλλο στην εναλλακτική σκηνή, και κοίταζαν με λάγνο τρόπο τα soul αριστουργήματα των 60’s και 70’s.
Με το “What Another Man Spills” και κυρίως με το “Nixon” οι Lambchop γνώρισαν μία τέτοια παγκόσμια επιτυχία που σίγουρα δεν το περίμεναν. Ο ηγέτης της μπάντας, Kurt Wagner, με το ξεφτισμένο του blue jean και το καπελάκι του baseball, βρέθηκε να στέκεται μπροστά σε ένα κατάμεστο Royal Festival Hall του Λονδίνου και να ακούει χιλιάδες μουσικόφιλους να τον αποκαλούν ιδιοφυία και να τον αποθεώνουν όρθιοι και αυτός το μόνο που να ικανός να κάνει είναι να χαμογελάει και να χαμηλώνει το καπέλο.
Περιοδείες σε όλο τον κόσμο, μακριά από τους δικούς του, βρισκόμενος στο tour bus με τους roadies των Embrace κάπου έξω από την Barcelona, ίσως κάπου εκεί ο Wagner να συνειδητοποίησε ότι όλα αυτά είναι λίγο “far too much”…
Ποιό θα ήταν το επόμενο βήμα λοιπόν των Lambchop; Η περίπτωση να επαναλάβουν τον ήχο του “Nixon” γρήγορα εγκαταστάθηκε στην σκέψη του Wagner. Η αντίδραση του 43χρονου πλέον ιδιοφυούς, επιμένω εγώ, μουσικού, ήταν η πλήρης αναστροφή του ήχου της κολλεκτίβας. Όχι άλλες μεγαλειώδεις , σχεδόν επικές συνθεσείς, όχι στα χαρακτηριστικά έγχορδα του Nashville String Machine.
Αν το “Nixon” λοιπόν μου θύμιζε ένα άγριο άλογο που κάλπαζε σε λειβάδια σαν να ήταν Πήγασος πάνω από από το σύννεφα, το “Is A Woman” μου θυμίζει την γάτα μου. Ήρεμη, μπροστά στο τζάκι, επιζητεί τρυφερότητα, ένα χάδι. Άλλοτε της δίνω σημασία, χαμογελάει κάτω από τα μουστάκια της, έτσι θέλω να πιστεύω εγώ, γουργουρίζει με ευχαρίστηση. Άλλοτε πάλι είμαι απασχολημένος με κάτι άλλο. Αδιαφορώ, όχι από κακία βέβαια, που την βλέπω εκεί μόνη της. Εκείνη όμως μελαγχολεί, εύχεται να ήταν ελεύθερη να αλητεύει με άλλες γάτες, να σέρνει ανέμελη την ουρά της μέσα σε βρώμικα μονοπάτια, όμως ξέρει ότι δεν μπορεί και ίσως δεν μπορέσει ποτέ.
To “Is A Woman” είναι ένα μουσικό έργο που θέλει να σου τραβήξει την προσοχή και περάσεις ώρες μαζί του, μόνοι σας. Δεν το κάνει όμως με πομπώδη τρόπο, δεν σου φωνάζει από μακριά να το πλησιάσεις. Στέκεται ήρεμο και μισοκοιμισμένο μπροστά σου, δεν σου φανερώνει τις αρετές του και τα ταλέντα του εύκολα. Όμως την ίδια στιγμή φαίνεται έτοιμο να εκραγεί. Δεν αντέχει αυτή την σιωπηλή καταπίεση που του έχει υποβάλλει ο Wagner. Μπορεί να πρωταγωνιστούν και στα 11 τραγούδια η χαρακτηριστική φωνή του Kurt και το πιάνο του νέου μέλους της ομάδας (συμμετείχε και στο Nixon και στο What Another Man Spills ως guest όμως) Tony Crow, όμως όλοι οι υπόλοιποι μουσικοί, πάνω από 13 άτομα πλέον, οι οποίοι κάνουν αριστουργηματική ατμοσφαιρική δουλειά στο background, κούγονται έτοιμοι να ξεφύγουν από τον έλεγχο του αρχηγού τους και να μετατρέψουν την γάτα σε ανήμερο θηρίο. Αλλά ο Wagner κρατάει καλά τον έλεγχο.
Αν αυτό που μας μάγεψε στις τελευταίες δουλειές των Lambchop ήταν αυτή η ποικιλομορφία ήχων, το φλερτάρισμα με το μελωδικά και ορχηστρικά τέλειο, και την απελευθέρωση, στο “Is A Woman” επικρατεί μία ομοιομορφία και μία αντιδραστική αυτοσυγκράτηση. Πρώτη φορά τόσοι πολλοί μουσικοί βγάζουν έναν τόσο χαμηλών τόνων ήχο. Με εξαίρεση το ελάχιστα πιο uptempo D. Scott Parsley αλλά και το ομότιτλο κομμάτι του album στο τέλος, με την απρόσμενη reggae υποψία, οι υπόλοιπες συνθέσεις μοιάζουν να βγήκαν από ένα αλλόκοτο μεταμεσονύχτιο piano bar των casino του Las Vegas, εκεί που πάνε όλοι οι μοναχικοί νικητές και χαμένοι της ημέρας, και στεναχωριούντε για την κατάντια τους, αναπολούν τα σπίτια που άφησαν πίσω τους, τους φίλους με τα καθημερινά τους προβλήματα, και ταυτόχρονα ενώ ηρεμούν σχεδιάζουν πως θα ανέβουν πάλι στην κορυφή την επόμενη μέρα.
Απλά μία λογική αντίδραση του Wagner είναι λοιπόν, θα την ξεπεράσει σύντομα σίγουρα.
