Μπορεί η πολιτεία της California να είναι μία από τις πιο ηλιόλουστες της Αμερικής, όμως σε κάποια γωνία της υπάρχει και ο σκοτεινός μικρόκοσμος των Devics. Μία γωνία που κρύβει πόνο, φανερώνει φόβο, και απροκάλυπτα προσκαλεί τον ακροατή να εντρυφήσει μέσα στην μελαγχολία, το πάθος χωρίς ανταπόκριση, την τραγικότητα των ενδοοικογενειακών δραμάτων της μέσης οικογένειας, και την απογοήτευση που προκαλούν οι αιώνια ανεκπλήρωτοι έρωτες. Αποκαλέστε με όπως εσείς νομίζετε, όμως σε αυτήν την μικρή άκρη του κόσμου θα ήθελα να κουλουριαστώ συντροφιά με την αισθαντική και συγκινισιακή Sara Lov, την τόσο ζεστή και χαρακτηρστική φωνή των Devics.
Ύστερα από δύο εξαιρετικά albums και ένα EP στην δικιά τους Splinter Records, τα οποία αξίζουν και με το παραπάνω τα χρήματα και τον χρόνο που χρειάζεται να διαθέσετε για να τα αγοράσετε από την Αμερική, όπου μόνο εκεί κυκλοφόρησαν, το κουαρτέτο των Devics ηχογράφησε το τρίτο και με παγκόσμια επιτέλους διανομή, καταπληκτικό album. Το “My Beautiful Sinking Ship” δεν θα το βρείτε σε καμμία σχεδόν λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς, που κλείνει, στη δικιά μου πάντως είναι σίγουρα, όπως και στην καρδιά μου, όμως αυτό δεν πρέπει να αποτελέσει τροχοπέδη στο να ανακαλύψετε και να υποκλειθείτε στις αριστουργηματικές μελωδίες των Devics, που έρχονται να γεμίσουν την κενότητα πολλές φορές της ανθρώπινης ύπαρξης με δεκάδες αλλεπάλληλα κύματα συναισθημάτων.
Κινούμενοι ανάμεσα στο cabaret, τον κινηματογραφικό ήχο ασπρόμαυρων ταινιών μίας άλλης μακρινής εποχής και τo blues, και με μία ξεχωριστή κατανικτική και πνιγμένη στο αλκοόλ και την κάπνα ατμόσφαιρα που έχουμε να συναντήσουμε από τα albums του Nick Cave, του Tom Waits, αλλά και των Mazzy Star, οι Devics μας θυμίζουν με την μουσική και τους στίχους τους πως πρέπει να ακούγεται ένα album που στοχεύει άμεσα στα άδυτα της ψυχοσύνθεσης ενός σκεπτόμενου και ευαίσθητου ανθρώπου.
Η φωνή της Sara Lov κυριαρχεί, όπως και το καταπληκτικό σε κάθε νότα πιάνο και η κιθάρα του Dustin O’Halloran, ενώ το κλασσικό μπάσο, σε jazzy περάσματα, του Ed Maxwell και τα ρυθμικά drums του Evan Schnabel συνθέτουν την εικόνα, η οποία ολοκληρώνεται βέβαια με άλλα ξεχωριστά όργανα όπως το ακορντεόν, το βιολί και το τσέλο. Μπορεί ο ακουστικός ήχος να κυριαρχεί, όμως τα ηλεκτρικά ξεσπάσματα δεν είναι κάτι που δεν συνηθίζουν στις συνθέσεις του οι Devics, με αποτέλεσμα να έχουμε τελικά στα χέρια μας ένα album απολαυστικό.
Απολαυστικό και θα τολμούσα να πω και τέλειο, στο είδος του βέβαια, και για ένα ξεχωριστό κοινό ακροατών, αυτών που είναι έτοιμοι να εισχωρήσουν στον κόσμο των Devics, εκεί όπου ο ήλιος της California έχει κρυφτεί πίσω από κάποια μόνιμα πυκνά σύννεφα θλίψης, εκεί όπου η όμορφη ψυχή σαν πλοίο βυθίζεται στον πάτο της θάλασσας.
