Σύγχυση. Μόνο αυτό προκαλεί η τελευταία κληρονομική απολαβή των απογόνων του Βασιλιά. Σύγχυση, γιατί είναι αδύνατο να κρατήσεις κακία όταν ακούς κάποια συγκεκριμένα τραγούδια ενώ ταυτόχρονα εξοργίζει το γεγονός της πολλοστής απόπειρας εξαπάτησης του κοινού ένεκα επερχόμενων γιορτινών εκδηλώσεων.
Στη δισκογραφία του Elvis, επικρατεί κυριολεκτικά χάος. Είναι δηλαδή δύσκολο έως αδύνατο και για τον πιο αγνό φαν να αποκτήσει την πλήρη δισκογραφία του χωρίς να δελεαστεί καταστροφικά από την πληθώρα των εξαιρετικών συλλογών που κυκλοφορούν με τα χρόνια. Η προπέρσινη κασετίνα του (Artist of the Century) είναι αριστουργηματική και ιδανική για τον μέσο απαιτητικό φαν του βασιλιά. Οι κλασικοί δίσκοι του, σε mid-price είναι επίσης δέλεαρ για πιο ολοκληρωμένα ακούσματα ενώ οι κατά καιρούς εμπλουτισμένες επανακυκλοφορίες κάποιοων live είναι διαμάντια. Η φετινή κυκλοφορία επικεντρώνεται στα αγαπησιάρικα του Elvis. 50 τραγούδια, δύομιση ώρες croonerίστικα σιρόπια, με στιγμές μεγαλοφυϊας αλλά και αδιάφορες φυσικά. Σε μία πενηντάδα όμως, έχουμε τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε και πράγματα τα οποία αγνοούσαμε, και έτσι το νόημα δεν είναι χαντακωμένο. Μπορεί να σεβόμαστε και να λατρεύουμε τον Βασιλιά, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι τα έχουμε ακούσει και όλα. Εδώ λειτουργεί το The 50 Greatest Love Songs.
Θεματολογία και χρονική ιεραρχία μην ψάχνετε. Τα 70’s ακούγονται 70’s και τα 50’s, 50’s. Η μαγεία της φωνής όμως είναι αδιάκοπη και ανατριχιαστική. Οι μελωδίες και οι στίχοι που έχουν εισχωρήσει στον εγκέφαλο μας χρόνια πριν, επανεμφανίζονται και σιγοντάρουμε τα αριστουργήματα του Βασιλιά. Οι διασκευές (Unchained Melody, Suspicion, Let it be me, You’ve lost that loving feeling, You don’t have to say you love me) είναι υπέροχες, ενώ τα κλασικά (Love me tender, Can’t help falling in love, Always on my mind, Girl of my best friend, Suspicious Minds, It’s now or never) ακούγονται φρεσκότατα όπως πάντα.
Δεν ξέρω αν οφείλω στον εαυτό μου και σε εσάς να προτείνω αυτή τη συλλογή, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι δεν θα βλάψετε κανένα αγοράζοντάς τη. Και αν τίτλοι τόσο γλυκανάλατοι όσο αυτός της σημερινής δισκοκριτικής λειτουργούν αποτρεπτικά για εσάς, τότε μπορείτε στη συγκεκριμένη περίπτωση να κάνετε μία εξαίρεση. Στο κάτω-κάτω, μιλάμε για το Βασιλιά.
