Ποιος άραγε να ενδιαφέρεται για την παρουσίαση ενός δίσκου των Stereolab;. Οι οπαδοί τους, γνωστοί για τη συλλεκτική μανία τους, (βλέπε εύστοχη αναφορά στο High Fidelity) θα έχουν ήδη αποκτήσει κάθε καινούργια κυκλοφορία τους από την πρώτη κιόλας μέρα που βλέπει το φως, ίσως και σε περισσότερα από ένα format. Οι μη-οπαδοί πάλι, αποκλείεται να συμπαθήσουν τους Stereolab τώρα, αφού πρόκειται για ένα group με ιδιαίτερο στυλ το οποίο ή αγαπάς ή μισείς.
Άσε που δεν έχει και να σου πει τίποτα το καινούργιο η παρουσίαση αυτή! Ξέρεις εκ των προτέρων ότι οι συνθέσεις θα ακολουθούν το γνώριμο kraut πνεύμα, η ερμηνεία της Sadier θα είναι τόσο αρμονική αλλά και επίπεδη που θα τείνει να γίνει μηχανιστική, ενώ ο ήχος θα τόσο φιλτραρισμένος και ραφιναρισμένος που θα κινδυνεύει να εξαϋλωθεί.
Αυτά συνέβαιναν στο τελευταίο τους mini-lp First Of The Microbe Hunters όπως και στο Cobra And Phases Group Play Voltage in the Milky Night. Εκ πρώτης όψεως τις ίδιες γραμμές ακολουθεί και το Sound-Dust αλλά μετά από προσεκτικότερη ακρόαση γίνεται κατανοητό ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται για μια άσκοπη επανάληψη, έναν “περιττό” δίσκο.
Οι αξιότιμοι συνεργάτες John McEnitre (Tortoise), Jim O’ Rourke και Sean O’Hagan (High Llamas) έκαναν εξαιρετική δουλειά αυτή τη φορά. Οι εναλλαγές των καταπληκτικών ορχηστρικών αποσπασμάτων που προφανώς οφείλονται στον O’Hagan με τις πιο minimal γραμμές των άλλων δυο παραγωγών είναι συνεχείς και συμβαίνουν συχνά ακόμα και στο ίδιο κομμάτι. Το παιχνίδι των ήχων είναι ατέρμονο και μετά από αρκετές ακροάσεις όλο και πιο κολλητικό.
Για παράδειγμα το Space Moth, το πρώτο ουσιαστικά κομμάτι του δίσκου μετά το εισαγωγικό Black Ants in Sounddust, ξεκινά σαν ένα ορχηστρικό ιντερλούδιο με φλάουτα και άρπες το οποίο μετά από 2 λεπτά εκφυλίζεται σε ένα λαμπερό 70s ποπ κομμάτι. Το Dust Captain Easychord που ακολουθεί ξεκινά σαν ένα καθαρό uptempo τραγούδι με όμορφα εμβόλιμα funky πνευστά και κιθάρες αλλά στη μέση μεταλλάσσεται σε ένα παλαιομοδίτικο electro sci-fi track... Αντίστοιχες εναλλαγές συμβαίνουν και στα υπόλοιπα κομμάτια μέχρι το τέλος του δίσκου, κρατώντας το ενδιαφέρον της ακρόασης αμείωτο μέχρι την τελευταία νότα του δίσκου.
Από ότι φαίνεται τελικά αυτή είναι και η οπτική των Stereolab για τη μουσική του τελευταίου αιώνα. και στο Sound-Dust βρήκε την πιο ξεκάθαρη και ώριμη έκφρασή της. Όλες οι επιρροές τους βρίσκονται εδώ, φιλτραρισμένες από την γνωστή εκλεπτυσμένη αισθητική τους, που κάθε άλλο παρά στημένη φαντάζει.
Εν τέλει το Sound-Dust σου δίνει την αίσθηση οτι είναι τόσο καλοδουλεμένο όσο ελάχιστοι από τους δίσκους που κυκλοφορούν σήμερα. Αν είναι να συνεχίσουν έτσι οι Stereolab καλό θα είναι να το κάνουν για πολύ ακόμα, ασχέτως αν μερικοί ανάμεσά μας δυσανασχετούν.... Να που τελικά είχε ενδιαφέρον να παρουσιάσεις ένα δίσκο των Stereolab...
