Μέσα σε απίστευτο hype για το χώρο του nu metal, οι Slipknot επιστρέφουν 2 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, πουλώντας αυτό που ξέρουν καλά: Επανάσταση εναντίον των πάντων, βία, άγριες διαθέσεις και ...γραφικότητα θα προσθέταμε.
Ίσως ένα από τα πιο μονοδιάστατα, κακόφωνα, ψυχωτικά group που ανέδειξε ποτέ το metal είναι οι Slipknot. Φτηνοί και επιτηδευμένα μη συμβατικοί και ψυχωτικοί, πωλούν την αντίδραση φτηνά και κακόγουστα.
Είναι έτοιμοι να να κάνουν σεξ με το πτώμα σου, μισούν τα πάντα στην κοινωνία μας, πετούν ατάκες όπως "I wanna slit your throat and fuck the wound / I wanna push my face in and feel the swoon", εμφανίζονται με τρομακτικό (και καλά) industrial look και κρατούν την ανωνυμία (ως δείγμα, κι αυτό, μη συμβατικότητας) τους εμφανιζόμενοι όχι με ονόματα, αλλά με αριθμούς.
Μπροστά τους, άλλα ονόματα που ζουν και βασιλεύουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπως οι Korn, είναι αρνάκια.
Το θέμα τους όμως είναι μονότονο, με λίγο από machine-gun drumming, nu metal, thrash, speed metal, hardcore punk και industrial, αλλά από ουσία μηδέν. Φτηνιάρικο προϊόν για τις μάζες των Αμερικανών 15χρονων, αλλά και όσων ...θέλουν να νιώθουν έτσι. Και, παρότι αποδεικνύουν στο ομώνυμο χαοτικό 15λεπτο ότι τη μουσική την κατέχουν ως άθλημα, στο album ως σύνολο αυτή δεν βρίσκεται καν στις προτεραιότητές τους. Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού ακόμα και η αμφισβήτησή τους είναι μέρος του παιχνιδιού.
