Οκτώ χρόνια μετά από το τελευταίο του solo album Wandering Spirit, o 57χρονος Jagger επανέρχεται ξανά μόνος με τις συνήθως πιο χορετικές και σύγχρονες διαθέσεις που τον διακρίνουν. Στα 12 κομμάτια και συνολικά 56 λεπτά του τέταρτου solo album του, Goddess in the Doorway, ο Mick γίνεται χορευτικός, pop, funky, soul, χωρίς να ξεφεύγει από τα δύο βασικά συστατικά της μουσικής των Stones: Τις mid-tempo μπαλλάντες και τα rockin' κομμάτια - δυναμίτες.
Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα εξίσου επιτυχημένο, παρά τις προθέσεις, αλλά και μια σημαντική guest list με όλο το celebrity μουσικό κατάλογο. Από τον Bono ως τον Pete Townshend και από τον Joe Perry (Aerosmith) και τον Lenny Kravitz ως τον τραγουδιστή των Matchbox 20 Rob Thomas, και ποιος δε συμμετέχει εδώ, δίνοντας ο καθένας το δικό του προσωπικό στίγμα που αρπάζει ο Jagger στις ποσότητες που εκείνος όμως επιλέγει, ώστε ο πρώτος λόγος να ανήκει τις περισσότερες φορές σ'αυτόν.
Πολύ καλή στιγμή είναι το "Joy", όπου μοιράζεται τα φωνητικά με τον Bono, ενώ οι κιθάρες σήματα κατατεθέν του Townshend, και το μείγμα gospel και funk δίνουν έναν ενδιαφέρων ήχο. Πολύ καλό και το "God Gave Me Everything", γραμμένο μαζί με τον Kravitz αλλά ερμηνευμένο σχεδόν αποκλειστικά από τον δεύτερο -σε πιο retro/κλασικό ροκ ρυθμό και κοντά σ'αυτά που ο ίδιος ο Kravitz μας έχει συνηθίσει (με μεγαλύτερη επιτυχία βέβαια εδώ), ενώ ξεχωρίζουν οι κιθαριστικές γραμμές του Joe Perry στο "Everybody Getting High" και η απλή ομορφιά του "Dancing In The Starlight" του ίδιου του Jagger.
Μαζί μ' αυτά συνυπάρχουν κομμάτια αδιάφορα σαν το "Don't Call Me Up" (μια αδιάφορη μπαλλάντα), το "Hideway" (ένα επίσης αδιάφορο reggae track σε παραγωγή Wyclef Jean), αλλά και κομμάτια που ακούγονται ευχάριστα, διαμορφώνοντας έτσι ένα album από το οποίο λείπει η συνολική ποιότητα και που, όσο και να είμαστε επιεικείς, όλο και κάποια κομμάτια θα επιλέξουμε για skipping.
Εντούτοις, παρά τις επί μέρους κοιλιές, το Goddess In The Doorway είναι το album με το μεγαλύτερο μεράκι και την περισσότερη διάθεση για κάτι διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει με τους Stones. Είναι οι ιδέες, οι συμμετοχές που δεν παιρνούν ανεκμετάλλευτες, είναι η διάθεση για να έρθει κοντά όχι μόνο στο σύγχρονο ήχο, αλλά παράλληλα σε διαφορετικά είδη, ενώνοντάς τα κάτω από την ίδια αισθητική ομπρέλλα, όλα αυτά που μας οδηγούν στο να το συμπεράνουμε. Και είναι τέλος και μερικές αξιόλογες συνθέσεις, τις οποίες ανεβάζει ακόμα περισσότερο με την ερμηνεία του ο γερο-Mick.
