Ο 39χρονος γιος του μεγάλου afrobeat θρύλου Fela περνά το είδος ηχητικά και θεματικά/στιχουργικά στη νέα εποχή, συνεχίζοντας τις πιο δυτικές αναφορές του προηγούμενο album "Shoki Shoki" -που δικαιωματικά κέρδισε μια θέση στα καλύτερα της χρονιάς του 1999, σύμφωνα με τους συντάκτες του Avopolis- αναμειγνύοντας τον ήχο των 00s με το είδος που έκανε γνωστό ο πατέρας του, αλλά παράλληλα με μια φωνή δυνατή και όχι λαϊκίστικη, ουσιαστική και όπου χρειάζεται συγκεκριμένη.
Afrobeat, λοιπόν, για τον 21ο αιώνα -κάτι που φαίνεται και στη διάθεση για σύμπτυξη νοημάτων και κυρίως ήχων, καθώς οι μακρόσυρτες αναπτύξεις του είδους έχουν μετουσιωθεί ενστικτωδώς σε πιο περιεκτικές...
Το "Fight to Win" μουσικά φέρνει ακόμα πιο κοντά την Αφρική με την Αμερική του σήμερα. Reggae, tribal ρυθμοί, hip hop, latin jazz και funk είναι τα βασικά συστατικά της, με τις ηχητικές του επιλογές να μην αποτελούν προϊόν ενός ανεξέλεγχτου αχταρμά ή μιας ανούσιας μεγαλοσχημοσύνης.
Είναι afrobeat κατά βάση, soulful και παθιασμένο, αλλά και χορευτικό -σε προκαλεί να κουνήσεις το σώμα σου στους ρυθμούς του και, ακόμα κι αν όλα τα ζητήματα που θέτει σου μοιάζουν μακρινά κι ανούσια, μπορείς να το δεχτείς και ως party album... Κάνοντας βέβαια μια στάση στο -το λιγότερο- συγκινητικό, ημιφωτισμένο και πιο slow "'97", τη χρονιά στην οποία τρία από τα μέλη της οικογένειας Kuti άφησαν αυτό τον κόσμο, ο αγαπημένος ξάδερφος, η αδερφή και ο πατέρας που υπέκυψε στα συμπτώματα του AIDS.
Αν πας όμως και λίγο παρακάτω θα δεις εικόνες από την πατρίδα του, τη Νιγηρία, μια χώρα που προσπαθεί να ξεφύγει και να μπει στην σύγχρονη παγκόσμια οικονομία.. Εικόνες που φέρνουν στο μυαλό όχι μόνο αυτή τη χώρα, καθώς ο Femi εκφράζει ένα μεγάλο μέρος της αφρικανικής ηπείρου και των ανθρώπων της, που καλούνται να συνυπάρξουν και να προχωρήσουν μπροστά, να σταθούν στα πόδια τους χωρίς καταπιεστικές κυβερνήσεις και με ενωτική διάθεση, παρά τη συνύπαρξη διαφορετικών εθνοτήτων, θρησκειών.
Η πολιτική, οι διεθαρμένες κυβερνήσεις των χωρών του Τρίτου Κόσμου, οι άστεγοι, το AIDS, το ηθικό αυτών που πρέπει να διεκδικήσουν ότι τους ανήκει είναι μερικά από τα επιμέρους κομμάτια του παζλ, ενώ στην άκρη του νήματος μπορεί να βρει κανείς πιο συγκεκριμένες αναφορές, όπως σ' αυτή του πρώην δικτάτορα της χώρας του, Ibrahim Babangida...
Το "Fight to Win" είναι το πιο μεγάλο αδερφάκι του προηγούμενου album "Shoki Shoki", που ίσως να ξεγελάσει τους κατόχους του προηγούμενου ως προς το ειδικό του βάρος στην αρχή. Παρά τα επι μέρους ελαττώματά του, η κοιλιά δεν έρχεται σχεδόν πότε... Είναι μπολιασμένο με τις υψηλές βαθμίδες ερμηνευτικής ικανότητας του, αλλά και υψηλό επίπεδο φαντασίας και δεξιοτεχνίας, κοντά στην Αφρική, αλλά όχι αποστασιοποιημένο από ότι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Σ' αυτό βοηθά και η οπτική του ίδιου και οι συνεργάτες του. Πρώτα απ' όλα ο Money Mark (Beastie Boys) με τα πλήκτρα του και τα effects του χρωματίζει ιδιαίτερα τον ήχο. Και κατόπιν οι επιμέρους guests: Mos Def (ραππαρει στο funky groove του "Do Your Best") , Common (εμφανίζεται στο "Missing Link") και Jaguar Wright (παρουσία που απογειώνει)...
Ιf you're tired of the man
And you want to change his master plan
Won't somebody lend a hand
Fight to win...
Απλή όσο και βαθύτατα καλλιτεχνική έκφραση μιας ουσιαστικής αμφισβήτησης, μιας αγνής κραυγής και πολιτικής ή κοινωνικής διεκδίκησης, μέσα από ξεσηκωτικούς, party time ήχους...
