Oι Electrelane ίσως αποτελέσουν την underground αποκάλυψη της χρονιάς. Ο πρώτος δίσκος που κυκλοφορούν φέτος ονομάζεται Rock it to the Moon και ο τίτλος του είναι κάπως επιφυλακτικός μιας και το rock’n’roll που παίζουν τα τέσσερα κοριτσούδια ξεπερνά κατά πολύ το ηλιακό μας σύστημα. Ο δίσκος απ’ότι γνωρίζω δεν έχει διανομή στην Ελλάδα και σε αυτό οφείλεται το γεγονός της καθυστέρησης της δισκοκριτικής. Ο δίσκος βγήκε στα τέλη Απριλίου στην Αγγλία και έφτασε στη χώρα μας από ανεξάρτητη διανομή πριν λίγο καιρό. Ας είναι καλά φυσικά διάφοροι φίλοι ιδιοκτήτες δισκοπωλείων που μας προτείνουν τέτοιους εκπληκτικούς δίσκους.
Στο προκείμενο όμως. Οι Electrelane είναι τέσσερεις Αγγλίδες οι οποίες παίζουν ένα μείγμα rock’n’roll που βρίσκει το κοινό σημείο των Mogwai και των Stereolab εποχής French Disko. Χωρίς φωνητικά και με τη βοήθεια μόνο μίας κιθάρας, μπάσου, drums και μιας απίθανης farfisa, το Rock it to the moon περιέχει 11 δυναμίτες που είναι αδύνατο να μην σας ενθουσιάσουν. Το στυλ τους γίνεται γνωστό από το πρώτο κιόλας τραγούδι, το εξαιρετικό “The Invisible Dog”. Με μία mogwai-ική αρχή που σημαίνει ένα χαμηλό πέπλο θορύβου και μία κιθάρα να εναλλάσει 2 τραβηγμένες νότες, οδηγείται σιγά-σιγά σε ένα φρενήρες ξέσπασμα το οποίο περιέχει γαυγίσματα και rock’n’roll. Αφού τελειώσει, μπλέκεται με το δεύτερο τραγούδι, το αριστούργημα του δίσκου, το δεκάλεπτο “Long Dark”. Εκεί εδραιώνεται το στυλ τους και η farfisa παίρνει φωτιά επηρεαζόμενη από τα ανελέητα χτυπήματα της κιθάρας και το αλύπητο ξέσπαμα των drums.
Οι τόνοι είναι συνεχώς εναλασσόμενοι. Πότε αργά και νωχελικά, πότε αγχωτικά και αφόρητα. Το χτίσιμο της ατμόσφαιρας είναι άψογα σκηνοθετημένο και η παραγωγή είναι ανέλπιστα ώριμη. Στο εφτάλεπτο “Blue Straggler”, γνωρίζουμε αρχικά μία χορωδιακή ελεγεία, η οποία μεταμορφώνεται σε ένα θορυβώδες έπος στο οποίο η farfisa (η βασική πρωταγωνίστρια όπως θα έχετε καταλάβει) υποδουλώνει τους πάντες. Στο “Many Peaks”, συναντάμε κάτι σαν επέκταση του θέματος του Twin Peaks (εξ΄ου και ο πονηρός τίτλος) και είναι το μόνο τραγούδι που ξεκινά και τελειώνει χαλαρωτικά σε σχέση με τα υπόλοιπα πάντα.
Ο δίσκος των Electrelane σύμφωνα με αυτά που σας έχουμε πει ως τώρα θα μπορούσε να παρεξηγηθεί όσον αφορά τη μελωδικότητά του. Και εκεί όμως δεν υστερεί καθόλου. Μπορεί οι περισσότερες μελωδίες να είναι τυπικές και βασικές, αλλά δεν εξαντλούνται και ούτε κουράζουν. Μπορεί να φαίνεται ότι επαναλαμβάνονται, αλλά αυτό εντάσσεται στο γενικό πλαίσιο του χτισίματος του δίσκου που δεν είναι άλλος από ένα εικονικό ατελείωτο jamming. Μετά το μέσο του δίσκου και επειδή η συνταγή έχει γίνει λίγο-πολύ γνώριμη, τα κορίτσια αλλάζουν τις διαδικασίες. Ξεχνούν προς στιγμήν τα αργά εισαγωγικά πρελούδια και ξεκινούν τα τραγούδια τους αμέσως με «δολοφονικό» ρυθμό, όπως π.χ. στο “Le Song”. To ίδιο γίνεται και στο εννιάλεπτο “U.O.R.” το οποίο είναι ικανό να προκαλέσει χορευτικές υστερίες.
Tα έντεκα τραγούδια του δίσκου διαρκούν 74 ακριβώς λεπτά, όσο δηλαδή η χωρητικότητα ενός απλού cd. Αν το cd είχε δυνατότητα να χωρά 200 λεπτά, τότε οι Electrelane θα το γέμιζαν και αυτό. Ο ενθουσιασμός τους είναι έκδηλος και η απλή αλλά όχι σύνηθης διαδρομή των τραγουδιών τους, προσφέρει άπλετο χώρο για αυτοσχεδιασμούς και εμμονές.
Διαβάζοντας το ένθετο βιβλιαράκι που περιέχει το cd, συναντούμε μία αφιέρωση. Το group αφιερώνει το δίσκο σε μία πλειάδα γυναικών μεταξύ των οποίων οι Dusty Springfield, Kim Deal, Kathleen Hanna (Le Tigre), Kim Gordon, Maureen Tucker, Virginia Wolf, Suzi Quattro, Simon de Beauvoir, Patti Smith, Joni Mitchell και πολλές ακόμα. Η φεμινιστική αυτή υποσημείωση έχει και αυτή τη δική της βαρύτητα αλλά το σημαντικότερο στοιχείο παραμένει ο δίσκος και η μουσική. Το Rock it to the moon ηχογραφήθηκε για την Let’s Rock Records, εταιρία η οποία ανήκει στις κοπέλες, πράγμα απόλυτα ευχάριστο διότι τους δίνει έδαφος για καλλιτεχνικές ελευθερίες που ελάχιστοι διαθέτουν. Αυτό που απομένει, μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο είναι μία ανάλογη δυναμική συνέχεια και μία καθιέρωση η οποία υποθέτω ότι δεν θα αργήσει.
