Αφού αμέτρητα δευτερόλεπτα τηλεοπτικού χρόνου, πληθώρα άρθρων και φωτογραφίες παπαράτσι φρόντισαν να μας πείσουν πως η Ελλάδα και συγκεκριμένα η Κεφαλονιά μετατράπηκε σε Hollywood (Σάμη-wood για να ακριβολογούμε) το καλοκαίρι του 2000, ο Κορέλι δεκατέσσερις μήνες μετά εμφανίστηκε αυτοπροσώπως για να κρίνουμε αν τελικά γινόταν πολύ θόρυβος για …κάτι!
Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι, μια κατά βάση αγγλική παραγωγή, στηρίχθηκε στο επιτυχημένο μυθιστόρημα του Louis de Bernieres και σκηνοθέτης είναι ο John Madden (σχετικά φρέσκος μετά το οσκαρικό Shakespeare in Love). Η πλοκή της ταινίας είναι γνωστή και πέρα από τον star της, στο κάστ διακρίνονται σπουδαία ονόματα όπως ο John Hurt, o Christian Bale και η δική μας Ειρήνη Παπα.
Αναμενόμενα εξαιρετικοί συντελεστές φιγουράρουν και στους τομείς της τεχνικής παραγωγής. Έτσι στη μουσική επένδυση συναντάμε τον ταλαντούχο Άγγλο σύνθετη Stephen Warbeck (Billy Elliot, Quills). Η επιλογή δεν μας εκπλήσσει μιας και ο Warbeck έχει ξανασυνεργαστεί με τον Madden και στο Mrs. Brown (1997) αλλά και στο Shakespeare in Love (1998). Στο τελευταίο μάλιστα, ταινία και συνθέτης είχαν 'αποχωρήσει' αμφότεροι βραβευμένοι με Oscar στην απονομή του 1999.
Σε μια ταινία σαν κι αυτή, η μουσική παίζει θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία. Ο Warbeck συνέθεσε το βασικό θέμα κατ' εξαίρεση πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, μιας και έπρεπε να ακουστεί παιγμένο από τα χέρια του Κορέλι. Το βασικό θέμα που ανοίγει το άλμπουμ και αποτελεί το τραγούδι της Πελαγίας, διατρέχει μελωδικά το σύνολο του soundtrack. Πρόκειται για ένα κομμάτι εύθραυστης γοητείας που στο εξηντάλεπτο CD γνωρίζει πληθώρα παραλλαγών, όσον αφορά την ενορχήστρωση. Άλλοτε ακούγεται τρυφερό όταν παίζεται από το μαντολίνο σόλο (The Mandolin), ενώ άλλες φορές πιο στιβαρό με τη συμμετοχή όλης της ορχήστρας (Pelagia's Song).
To θέμα, όμως, γνωρίζει την αποθέωση του λίγο πριν το φινάλε του soundtrack στην εκδοχή του ως τραγούδι (Ricordo Ancor) από τον τενόρο Russell Watson. Η ερμηνεία του νέου αυτού τενόρου αποτελεί το πιο εθιστικό μέσο ώστε να αποτυπωθεί το κεντρικό θέμα στη μνήμη του ακροατή. Το ίδιο συμβαίνει και με το τραγούδι Senza di Te, το δεύτερο ρομαντικό θέμα που συνέθεσε ο Warbeck και το οποίο ακούγεται διάσπαρτο σε μερικά κομμάτια του score.
Μιας και η ταινία εξελίσσεται στα χρόνια του δεύτερου παγκόσμιου, η μουσική κατά διαστήματα ξεχνά τις ρομαντικές πτυχές της ιστορίας και ο Warbeck πάντα με τη συνοδεία της ορχήστρας, συνθέτει πιο σκοτεινά δευτερεύοντα θέματα με σκοπό όχι απαραίτητα να περιγράψει (άλλωστε οι πολεμικές σκηνές στην ταινία είναι ελάχιστες) αλλά να αντικατοπτρίσει την ατμόσφαιρα του πολέμου (Albania, The Battle, the Aftermath).
Στο άλμπουμ υπάρχουν αναφορικά με την εποχή και τους χαρακτήρες τρία κομμάτια που αποσπούν τον ακροατή από τη δουλειά του Warbeck, αλλά είναι λειτουργικά για την ταινία. Πρόκειται για τα τραγούδια της Σκάλας του Μιλάνο La donna e mobile του Verdi, το Lilli Marlene του Schultze και το Santa lucia του Cottrau. Ειδικά η εκτέλεση του Lilli Marlene υπό τον καλοκαιρινό ήχο των τζιτζικιών, χαρακτηρίζεται ως και σουρεάλ!!
Τέλος, ο Warbeck συμπληρώνει το άλμπουμ με απλές αλλά αρκετά αποτελεσματικές -είναι αλήθεια- μελωδίες που συλλαμβάνουν τον μεσογειακό ήχο, όπως τα The Tango, Agii Fanentes, Lemoni και The Guitar, αν και κάποια κομμάτια δανείζονται από τα δυο βασικά θέματα. Για κλείσιμο το Reunion δεν ανταποκρίνεται στον ενθουσιασμό ενός φινάλε, αλλά είναι λυρικό και συμμερίζεται την αμηχανία της σκηνής.
Σαν σύνολο το soundtrack του Captain Corelli's Mandolin είναι ανεκτίμητο για την ταινία και λόγω των μελωδικών του ιδεών στέκει και ως ξεχωριστό άκουσμα. Σχετική παραφωνία: όταν η τεχνική του συνθέτη ξεφεύγει και γίνεται περισσότερο κλασσικότροπη απ' όσο δέχεται το αυτί των ακροατών soundtracks.
