Η ιστορία του μίνι αυτού album ξεκίνησε με την ανακοίνωση της κυκλοφορίας του single "I Might Be Wrong" από το Amnesiac, με bonus live tracks... Τα bonus κομμάτια αυξήθηκαν σιγά σιγά κι έτσι φτάσαμε στην κυκλοφορία του ως mini live album με οκτώ κομμάτια και 40 λεπτά συνολικά live μουσικής από τα δύο τελευταία και πολυσυζητημένα album ("Kid A" και "Amnesiac") της μεγαλύτερης, για πολλούς, μπάντας του πλανήτη αυτή τη στιγμή.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια κυκλοφορία που, αν και δέχεται την διακριτική παρέμβαση των Jim Warren, Nigel Godrich και Will Sharland, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ξερή και αυτούσια αποτύπωση της ζωντανής απόδοσης μερικών δύσκολων ηλεκτρονικών studio ασκήσεων.
To φαζαριστό ριφάκι, τα παθιασμένα φωνητικά του Thom Yorke και οι γραμμές του μπάσου του Colin Greenwood του "National Anthem", είναι η αρχή. Γιατί το "Idioteque", όπως το ακούμε εδώ, είναι ακόμα ένα κομμάτι-stand out εδώ, με τον Yorke να δέχεται τη φωνητική βοήθεια του κοινού, πάνω σε ένα μινιμαλιστικό drum tempo που αφαιρεί εντελώς τον παγερό ηλεκτρονικό χαρακτήρα της αρχικής studio έκδοσης. Οι Pink Floyd είναι περισσότερο παρόντες από ποτέ. Ο Yorke τραγουδά λες και βρίσκεται σε απόγνωση -είναι μανούλα σ' αυτό και του το αναγνωρίζουμε...
Πανέμορφο και το "Everything in Its Right Place" με διάφορα φωνητικά και keyboard εφέ, αλλά το "Like Spinning Plates" είναι η πραγματική έκπληξη, μια piano-ελεγεία με μια καταπληκτική ερμηνεία. Τα κόλπα του studio έχουν πάει περίπατο και σαν τριαντάφυλλο ανοίγει ένα τραγούδι με τα χαρακτηριστικά ενός ύμνου στα αυτιά μας.
Το άλμπουμ τελειώνει με άλλη μια ξεχωριστή στιγμή, το "True Love Waits", ένα κομμάτι ηλικίας τουλάχιστον 6 χρόνων και αγαπημένο στα live τους, αλλά ακυκλοφόρητο: Solo ακουστική κιθάρα για τον Yorke και μια όμορφη μελωδία να ξετυλίσσεται γύρω της. Έτσι όπως έχει (μετ)εξελιχθεί η μπάντα, μόνο σε ένα live δίσκο θα χωρούσε πλέον...
Ηχογραφημένη στην Οξφόρδη, στο Όσλο, το Βερολίνο αλλά και στο Vaison La Romaine της Γαλλίας, η παρούσα live συλλογή είναι εδώ για να μπερδέψει ακόμα περισσότερο την τράπουλα για όσους ψάχνουν παραπάνω απ' όσο πρέπει το τι, το πως και το γιατί και να αποδείξει ότι η μπάντα παίζει διαρκώς με τις δυνατότητές της και χαίρεται τη συμμετοχή του κοινού (αλλά και των κριτικών) στο παιχνίδι αυτό.
Αυτή τη φορά του μενού περιλαμβάνει μια πιο γυμνή και ζωντανή version της πιο avant garde πλευράς τους, οξύνοντας τις ανομοιομορφίες κάθε κομματιού, κρατώντας και προβάλλοντας τα σημεία που live ξεσηκώνουν το κοινό (δείχνοντας ότι αποτελούν κατά βάθος μια κλασική rock'n'roll μπάντα), αφαιρώντας από τα χαμηλά σημεία και γλυκαίνοντάς τα, προσθέτοντας παράλληλα στα δυνατά σημεία του αρχικού μετρονομικού καμβά και ενισχύοντας το δραματικό στοιχείο που πάντα είχε η μουσική και κυρίως η απόδοσή της... Πάντα, βέβαια, μένοντας πιστοί στην αρχική ιδέα κάθε κομματιού -και αν στις studio εκδόσεις μπορούσες εύκολα να χαθείς, εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ποια ήταν. Από κάθε άποψη μια ζωντανή εμφάνιση των Radiohead είναι όχι μόνο πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά και στο αποτέλεσμά της ένα σημαντικό (σημαντικότερο από κάθε μονοδιάστατη rock'n'roll μπάντα) κομμάτι της αξίας τους.
