Το project της riot grrrl Kathleen Hanna, πάλαι ποτέ μέλος Bikini Kill, βρίσκεται στο δεύτερο κανονικό album του, follow-up σε ένα πολύ καλό ντεμπούτο. Οι συνεργάτες της, Johanna Fateman στο μπάσο και Sadie Benning στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τους πειραματισμούς, είναι στις θέσεις τους, τα αλά Go-Go's keyboards, οι punk rock κιθάρες παρούσες.
Κοντά σε μπάντες όπως οι Elastica, οι Bratmobile, οι Butchies, οι Sleater-Kinney, οι Le Tigre περνούν μηνύματα πραγματικά, που αφορούν τις γυναίκες και κυρίως όσες έχουν (ή θέλουν να αποκτήσουν) το μικρόβιο της αντίδρασης έναντι στη θέση που τους έχουν κάποιοι (;) επιβάλλει.
Εν μέρει, η δυναμική των Le Tigre έχει ένα γούστο και μια αισθητική που σε αποτρέπει από τα να την απορρίψεις τόσο εύκολα, ακόμα και αν είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός του στείρου φεμινισμού. Είναι ίσως ο τρόπος που "γράφουν"... Παρ' όλ' αυτά, δεν συγκινούν περισσότερο από ότι στο "Much Finer", ένα κομμάτι εκτός των προαναφερόμενων standards, το οποίο περιγράφει τις εξολοθρευτικές τάσεις της κλινικής κατάθλιψης ενάντια στο πάθος.
Kάτι λείπει εδώ όμως... Η ευρηματικότητα του ντεμπούτου. Η ζωντάνια. Από την άλλη, homemade αίσθηση έχει αντικατασταθεί από μια καλύτερη παραγωγή... Στα υπόλοιπα ελάχιστα έχουν αλλάξει. New wave ρυθμοί, μαζί με punk rock κιθάρες και dj tricks. Κακοφωνία εκεί που χρειάζεται, αλλά catchy και άμεσα τραγούδια που κινούνται στο χώρο του punk-pop με την ίδια ψιλο-πειραματική διάθεση του ντεμπούτου...
