Πραγματικό θαύμα. Στην ολοκληρωτική αναγέννηση των The Charlatans αναφέρομαι. Μέσα από τις στάχτες τους, ξαναγεννήθηκαν, και μας προκαλούν να τους συμπεριλάβουμε, 12 χρόνια ύστερα από την αρχή της καριέρας τους, υποψήφιους για ένα από τα βρετανικά albums της χρονιάς.
Εάν το “Us & Us Only” βρήκε την παρέα του Tim Burgess να αναμασάει τον ήχο του παρελθόντος, χωρίς να έχει να μας προτείνει τίποτα το καινούργιο, σε σημείο προσωπικά να με έχουν κουράσει, το επόμενο, έβδομο album τους έρχεται από το πουθενά να μας θυμίσει ότι δεν πρέπει ποτέ να ξεγράφουμε ένα group που έχει περάσει τα πάνδεινα όλα αυτά τα χρόνια, ναρκωτικά, δικαστικές διαμάχες, φυλακίσεις, ακόμα και τον θάνατο του αρχικού κιμπορντίστα Rob Collins το 1996.
Οι μοναδικοί επιζήσαντες του buggy κινήματος του Manchester, το 2001 δεν είναι φυσικά καθόλου buggy. Στο “Wonderland” συναντάμε ένα group που στέκεται ανάμεσα στον rock ήχο και την χορευτική μουσική, όσο σχεδόν καλά όσο και οι Primal Scream του XTRMNTR, χωρίς όμως την βαριά πολιτική ατζέντα. Πάνω από όλα όμως το “Wonderland” είναι ένα απόλυτα sexy album, κινούμενο γύρω από έναν άξονα, στου οποίου τους δύο πόλους βρίσκεται το funk του Sly Stone και το rock των Rolling Stones.
H εξαιρετικότατη παραγωγή του Danny Sabre (θυμάστε τους Black Grape;) προσφέρει τα μέγιστα στο δέσιμο της παραδοσιακής funk-rock φόρμουλας με τον σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο με πλήθος στουντιακών τεχνασμάτων τα οποία προσφέρουν στους The Charlatans έναν ξεχωριστό αέρα. Από τα τρία καταπληκτικά πρώτα τραγούδια που ανοίγουν το “Wonderland”, “You’re So Pretty, We’re So Pretty”, “Judas” και “Love Is The Key” (αμφιβάλλει κανείς ότι πρόκειται για ένα από τα 2-3 κορυφαία singles της καριέρας τους;), μέχρι το οργασμικό φινάλε του “Ballad of The Band” το σπουδαίο βρετανικό group δεν χάνει ευκαιρία να επιδείξει την αρτιότητα των ικανοτήτων του αλλά και την διάθεση του να συνυπάρξει με πολύ νεότερα σε ηλικία groups, δείχνοντας τον δρόμο, αφήνοντας πίσω την οπισθοδρόμηση στις κλασσικές, ξεπερασμένες συνταγές που τρώνε τα σωθικά της βρετανικής κιθαριστικής σκηνής τα τελευταία χρόνια.
Και στη μέση όλων αυτών το “The Bell and The Butterfly”, με το drum’n’bass-meets-big beat-meats-funk ρυθμό, που ίσως είναι και η μοναδική στιγμή του album που απογοητεύει, με την απλότητα της, την στιγμή που θα μπορούσε να μας εισαγάγει σε πιο περιπετειώδη μονοπάτια.
Όσο για τον Tim Burgess; Ο συμπαθέστατος Άγγλος αφήνει πίσω του τον παλιό του εαυτό, και ξαναγεννιέται με ένα καταπληκτικό falsetto, που φέρνει, σε ορισμένες περιπτώσεις, στο μυαλό, τα παρόμοια φωνητικά του Kurt Wagner, στην πιο ώριμη ερμηνεία της ζωής του. Πως αλλάζει τον άνθρωπο η παντρεμένη ζωή στη California, στην ίδια γειτονιά με τον Jack Nicholson…
Οι The Charlatans μέχρι σήμερα ήταν ένα group εξαιρετικών singles. Με το “Wonderland” αποκτούν το πρώτο, εξαιρετικό στο σύνολό του, album. Έστω και αν μεγάλο μέρος της επιτυχίας πρέπει να αποδωθεί στον Danny Sabre.
