Κατ’αρχάς ξεχάστε τους Smog και καλωσορίστε τους (Smog)! Ποια η διαφορά μεταξύ τους; Ρωτήστε καλύτερα την αυτού σκοτεινότητά του, τον βασιλιά του πηγαίου μαύρου χιούμορ, την ξεχωριστή και πολυαγαπημένη, για αρκετούς από εμάς εδώ στο Avopolis, προσωπικότητα, που ακούει στο όνομα Bill Callahan.
To ένατο album του λατρεμένου παιδιού της Drag City Records, με ή χωρίς παρενθέσεις, τον βρίσκει να μας προσφέρει δέκα ακόμα τραγούδια υψηλής ποιότητας για να προσθέσουμε στην συλλογή μας. Όλα τα στοιχεία ενός ακόμα καλού album του Callahan υπάρχουν και στο “Rain On Lens”. Στοιχιωτικές κιθαριστικές παραμορφώσεις, ηχητικοί πειραματισμοί, και πάνω από όλα η φωνή του τραγουδοποιού από το Chicago να απλώνει ομοιόμορφα την ξεχωριστή στιχουργική του ικανότητα πάνω στον μουσικό καμβά που έστησε αυτή τη φορά με την βοήθεια του Rick Rizzo των Eleventh Dream Day, και του Pat Samson των U.S. Maple. Άλλωστε αυτή, η ιδιόρρυθμη στιχουργική του δεινότητα, ήταν αυτή που ξεχώριζε τους Smog από τον υπόλοιπο «ανταγωνισμό».
Ενώ λοιπόν όμως, όλα είναι όπως κανείς θα τα περίμενε για ένα ακόμα album που θα στοίχειωνε το στερεοφωνικό μου για αρκετό καιρό, το “Rain On Lens” δυστυχώς δεν φαίνεται να καταφέρνει να σταθεί επάξια δίπλα στα αριστουργήματα που ήταν οι τρεις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές των Smog. Μην ύπαρξει καμμία παρεξήγηση όμως. Το “Rain On Lens” είναι σαφώς ανώτερο από τα περισσότερα albums που ακούστηκαν κατά καιρούς μέσα στη χρονιά που διανύουμε. Όμως, έχοντας προηγηθεί ένα “Dongs Of Sevotion” πέρυσι, και λίγο παλαιότερα ένα “Red Apple Falls” o πήχης για τον Callahan έχει ανεβεί σε θεόρατα ύψη που αναγκάζει άλλους τραγουδοποιούς να πηδάνε χωρίς καν να μπορούν να τον ακουμπήσουν.
Το “Rain On Lens” χαρακτηρίζεται από μία επανάληψη μουσικών μοτίβων, όχι βέβαια κάτι ασυνήθιστο αυτό για τις ηχογραφήσεις των Smog, χωρίς όμως να οδηγούν πουθενά, χωρίς ξεσπάσματα, χωρίς και το συναίσθημα της συγκλονιστικής ατέλειας που οδηγεί κάθε φορά τον Callahan στην προσωπική του λύτρωση, μέσω της έντασης κάθε ηχογράφησης. Λείπει η αποκάλυψη του ξεχωριστού ψυχικού κόσμου του Callahan, που κάνει τους Smog τόσο συναρπαστικούς.
Από την άλλη, τα μισά από τα τραγούδια του album φαντάζουν σαν μη ολοκληρωμένες προσπάθειες, σαν να σταμάτησε σαδιστικά ο Callahan την ηχογράφηση τους στο σημείο εκείνο που είμαστε έτοιμοι, εμείς οι ακροατές, να ακούσουμε την μεγαλειώδη ιδέα που μας κρυβει σίγουρα για το τέλος. Άδικα την περιμένουμε όμως.
Όμως υπάρχουν και στιγμές μέσα στο “Rain On Lens” όπου ο Callahan μας κάνει την χάρη και μας χαρίζει κάποια τραγούδια που στέκονται υπερήφανα ανάμεσα στα καλύτερα που έχει ηχογραφήσει. Το “Dirty Pants” με το σπαρακτικό βιολί, και το “Revanchism” με τα, επηρρεασμένα από την free jazz, πνευστά, είναι ίσως τα καλύτερα δείγματα.
Ίσως τελικά οι παρενθέσεις να σημαίνουν κάτι. Ίσως το “Rain On Lens” είναι απλά μία μικρή παρένθεση στην σειρά των αριστουργημάτων. Ένα καλό και ικανοποιητικό album το οποίο μπήκε σφήνα ανάμεσα στο “Dongs of Sevotion” και το επόμενο album που θα κυκλοφορήσει ο Callahan, όπως σχεδόν πάντα, μετά από έναν χρόνο.
