Πόσο καιρό είχαμε να ακούσουμε κάτι καλό από τον Elton John; Πάρα πολύ, ούτε και ο ίδιος ίσως θυμάται, μπλεγμένος στα κοσμοπολίτικα χαϊλίκια και στα πάσης φύσεως τερτίπια του, στις δήθεν "ειλικρινείς", μα πομπώδεις καταθέσεις του... Και έφτασε ήδη στον 40ό δίσκο...
Καιρός λοιπόν για να τον αντιμετωπίζουμε και πάλι -μουσικά- σοβαρά, γιατί πάνω απ'όλα ο ίδιος αποφάσισε να πάρει στα σοβαρά την καλλιτεχνική του φύση... Με παραγωγό, αυτή τη φορά, τον πρώην συνεργάτη της Madonna, Patrick Leonard, ο οποίος έκανε μικρές και τις άκρως απαραίτητες συμπληρώσεις, χωρίς περιττές φορτίσεις, ο Elton τραγουδά με πάθος κάποιες αξιόλογες μελωδίες... Δεν υπάρχει ούτε μία στιγμή εδώ που να απογοητεύει, χωρίς βέβαιακαι να ενθουσιάζει...
Στο καταπληκτικό "The Ballad of the Boy in the Red Shoes", εκτυλίσσεται μια ιστορία ενός χορετή που αναπολεί ιστορίες και παλιές δόξες, τώρα που ο ιός του AIDS καταβάλλει το κορμί του, ενώ το "I Want Love" αποτελεί μία από τις κορυφαίες ερωτικές στιγμές της καριέρας του. Απλές και καλές μελωδίες συναντούμε στα "American Triangle," ("Western skies, don't make it right, unmark the grave, don't make no sense, I seen a scarecrow wrapped in wire, left to die on a highridge fence", τραγουδά στο ρεφρέν), αξιόλογο είναι και το "Original Sin", πιο blues, αλλά και gospel καταστάσεις έχουμε στο "Wasteland", ενώ την πιο country και soulful πλευρά του στη βρίσκουμε στο "Birds". Να πούμε εδώ ότι στα κομμάτια συμμετέχουν οι Billy Preston, Rufus Wainwright και Stevie Wonder (συμμετέχει παίζοντας harmonica στο καλό "Dark Diamond")...
Το σκηνικό έτσι κι αλλιώς περιλαμβάνει κυρίως δύο μέρη: Το πιάνο του και τον ίδιο, αλλά και όμορφες μελωδίες που μπορεί όλο και κάτι να μας θυμίζουν, αλλά δεν χρειάζονται περιττά περιτυλίγματα και "δήθεν" στίχους. Μας φέρνει στο μυαλό έναν Elton από τα 70s... Πισωγύρισμα, αλλά και μοναδική διέξοδος για τον ίδιο...
