Ποιος να το έλεγε ότι εν έτει 2001 ο Dylan θα έφτιαχνε έναν από τους πιο απολαυστικούς δίσκους της καριέρας του -χωρίς υπερβολή. Ο 60χρονος Bob βρίσκεται στο 43ο LP του και μοιάζει περισσότερο χαλαρός και ορεξάτος ίσως και από ποτέ! Δεν έχει ανάγκη να εντυπωσιάσει, να πρωτοπορήσει, να γυρίσει στα παλιά επαναλαμβανόμενος...
Μετά από ένα πολύ καλό album, το Time Out of Mind του 97, χτυπά με ένα ...blues-rock album, του οποίου κάθε νότα γουστάρει πάνω απ' όλα ο ίδιος και η μπάντα του, ήτοι οι Charlie Sexton (κιθάρα), Larry Campbell (κιθάρα, βιολί, banjo, μαντολίνο), Tony Garnier (μπάσο), David Kemper (drums) και Augie Meyers (όργανο, ακορντεόν).
Ηχογραφημένα τα κομμάτια σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, με ένα μοναδικό live feeling, έμπνευση, καλές συνθέσεις, αλλά και χιούμορ, περνούν από το σύνολο της αμερικανικής παράδοσης. Το "Tweedle Dee" έχει κάτι από Johnny Cash, το "Bye and Bye" είναι ένα πανέμορφο ρομαντικό σουινγκάκι (!), το "High Water (For Charley Patton)" κινείται σε Delta soul δρόμους, ενώ το "Sugar Baby" σε folk...
"Feel like a fighting rooster, feel better than I ever felt", δηλώνει ρητώς στο Love and Theft ο Bob Dylan. Ακόμα και όταν παράγει μελαγχολική μουσική (στα "Mississippi", "Bye and Bye", "Moonlight", "Po'Boy"), μοιάζει να το διασκεδάζει... Με το δικό του συνδυασμό ειρωνείας και χιούμορ, γιατί ..."Every moment of existence seems like some dirty trick"...
Rockabilly καταστάσεις, country, swing, jazz και Chicago blues, όλη η παράδοση της Αμερικής περνά, αλλά τα περί στυλ είναι μάλλον δευτερεύοντα, όταν έχουμε να κάνουμε με ένα φευγάτο δίσκο που βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή!
