Είναι η δεύτερη φορά που ασχολείται με γάτες ο ευφυέστατος γιαπωνέζος ονόματι Yokota (είναι γνωστό άλλωστε το χόμπι του με τα συμπαθή κατοικίδια). Η προηγούμενη ήταν το 1999 στο "Cat, mouse and me" το οποίο ήταν εξίσου παιχνιδιάρικο με τον τίτλο του. Χαριτωμένα trip hop και techno μέρη εναλλάσσονταν μεταξύ τους με το ιδιόμορφο στυλάκι που χαρακτηρίζει τη γιαπωνέζικη electronica (κάτι φορές νομίζεις ότι σε έχουν περικυκλώσει ήρωες από video games ή γιαπωνέζικα cartoons).
Στην πορεία ο Yokota άρχισε να αφήνεται όλο και περισσότερο σε ambient τοπία, δίνοντας στις συνθέσεις του όλο και πιο minimal χαρακτήρα. To Sakura περιείχε απλές, χαμηλών τόνων συνθέσεις που πάραυτα αντηχούσαν υπέροχα στο αυτί. Το Grinning Cat είναι ακόμα πιο low-profile, αργόσυρτο και εσωστρεφές, το οποίο παρότι είναι εξαιρετικά απλό (μερικές φορές αρκεί ένα επαναλαμβανόμενο loop από piano και ένα λιτό drum machine για να αναπτυχθεί ένα κομμάτι) μετά από μερικά ακούσματα γίνεται κολλητικό.
Αυτή είναι και η ομορφιά του Grinning Cat. Στο πρώτο άκουσμα, δεν προξενεί καμία έκπληξη πέραν του ότι τον κυρίαρχο ρόλο έχουν τα samples από piano! Τώρα το πως μπορεί ο Chopin και ο Ravel να ακούγεται αρμονικά σε συνδυασμό με πειραματική electronica μόνο ο Yokota το γνωρίζει. Εκτός αυτού καταφέρνει να αντλήσει την θλίψη και την αίσθηση της αποξένωσης που δημιουργεί ο ήχος του πιάνου, ώστε σε συνδυασμό με βόμβους, ψίθυρους, χορωδίες, περίεργα drums έως και πνευστά να δημιουργεί μια βασανιστικά εθιστική ατμόσφαιρα.
Πλησιάστε άφοβα. Μπορεί μερικές φορές το Grinning Cat να είναι λίγο τρομακτικό, άλλες αρκετά θλιβερό και εν τέλει λίγο περίεργο αλλά τίποτα από αυτά δεν του στερούν πόντους, αντίθετα του προσθέτουν και μια αρκετή δόση μαγείας. Και όπως πάντα, ο Eno χαμογελάει πονηρά από τη γωνία.
